احادیث امام سجاد علیه السلام880 حدیث

پروردگارا بدبخت كسى است كه دستش را نگيرى و از فردايش ايمنى ندهى وخوشبخت كسى است كه در پناه نعمتت جايش دهى و با ستايش، او را به جايگاههاىرحمتت منتقل كنى.

بار خدايا! سپاس تو را بر آن حسن تقديرى كه بهره من گردانيدى و آن بلا كه از مندور ساختى، پس بهره مرا از رحمتت تنها عافيتى كه اكنون بخشيده اى قرار مده، كه درنتيجه به خاطر آنچه دوست دارم (اما به صلاح من نيست) بدبخت شوم و ديگران بهخاطر آنچه دوست نمى دارم (اما صلاح من در آن است) خوشبخت گردند.

خدايا! اى كسى كه در برابر احسانت توقع جبران ندارى، و اى كسى كه از بخششپشيمان نمى شوى و اى كسى كه مزد بنده خود را نه به همان اندازه [بلكه بيشتر]مى دهى، تو در نعمت بخشيدن آغاز كننده اى و بخشايشت از روى لطف است. مجازاتتعدالت است و قضاوتت بهترين است. اگر عطا كنى، آن را به منّت آلوده نمى كنى و اگرمحروم نمايى، از روى ستم نيست. هركس تو را شكر گزارد، پادشش مى دهى و حال آنكه شكر گزارى را تو خود به او الهام نموده اى.

خداوند به خاطر قضاوت عادلانه اش، از ظالم انتقام مى گيرد.

از دروغ كوچك و بزرگش، جدّى و شوخيش بپرهيزيد، زيرا انسان هرگاه در چيزكوچك دروغ بگويد، به گفتن دروغ بزرگ نيز جرئت پيدا مى كند.

بهترين شروع كارها صداقت و راستگويى و بهترين پايان آنها وفا است.

خداوند تبارك و تعالى به داوود عليه السلام وحى فرمود : اى داوود! در روزهاى خوشى ات مراياد كن ، تا در روزهاى رنج و ناخوشى ات ، تو را پاسخ گويم.

گناهانى كه دعا را رد مى كنند ، عبارت اند از : بدى نيّت ، بد ذاتى ، دورويى با برادران ،باور نداشتن اجابت [دعا] ، به تأخير انداختن نمازهاى واجب تا هنگامى كه وقتشان بگذرد وتقرّب نجستن به خداوند عزّوجلّ با نيكى كردن و صدقه دادن و بدزبانى و ناسزا گفتن.

بار خدايا! سه چيز باعث مى شود كه من از تو درخواست نكنم و تنها يك چيز مرا بر آنمى دارد . آنچه مرا باز مى دارد ، يكى آن است كه تو مرا فرمان دادى و من در انجام آن سستىكردم ، ديگر آن كه مرا از كارى نهى فرمودى ، امّا من به انجام دادن آن شتافتم ، سوم آن كه مرانعمت ارزانى داشتى ، ولى من در شكرگزارى آن ، كوتاهى كردم . امّا آنچه مرا به درخواستكردن از تو مى كشانَد ، تفضّل تو بر كسى است كه به درگاهت روى كند و با خوش گمانى به سوىتو آيد ، كه همه احسان هايت ، تفضّل است و همه نعمت هايت ، نخستين است.

خدايا... با توانگرى آبرويم را نگهدار و به تنگدستى حرمتم را از بين مبر كه بر اثر آناز كسانى روزى بخواهم كه روزى خوار تو هستند و از بندگان پست و بدكردار تو عطا وبخشش طلبم و در نتيجه، به ستايش آن كه به من بخشيده و نكوهش آن كه از من دريغكرده است، گرفتار شوم. حال آن كه بخشيدن و نبخشيدن در حقيقت به دست توست.