امام على عليه السلام : زيور انسان شريف (بزرگ زاده) فروتنى است.
امام على عليه السلام : فروتنى، زكات شرافت (بزرگ زادگى) است.
امام على عليه السلام : فروتنى، برترين شرافت (نجيب زادگى) است.
امام على عليه السلام : فروتنى، باعث بر سر زبان افتادن فضايل [انسان متواضع در ميان مردم ]مى شود.
امام على عليه السلام : بر تو باد فروتنى ؛ زيرا كه آن از بزرگترين عبادت هاست.
عنه عليه السلام ـ في العِبرَةِ بِالماضِينَ ـ : و لكنَّهُ سُبحانَهُ كَرَّهَ إلَيهِمُ التَّكابُرَ ، و رَضِيَ لَهُمُ التَّواضُعَ ، فألصَقوا بالأرضِ خُدودَهُم ، و عَفَّروا في التُّرابِ وُجوهَهُم ، و خَفَضوا أجنِحَتَهُم لِلمُؤمِنينَ .
امام على عليه السلام ـ درباره درس آموختن از گذشتگان ـ فرمود: اما خداوند سبحان بزرگى فروختن را ناخوشايند ايشان قرار داد و فروتنى را برايشان پسنديد، پس گونه هاى خود را بر زمين نهادند و چهره هاى خويش را بر خاك ماليدند و بال هاى [فروتنى ]خود را براى مؤمنان گستردند.
امام على عليه السلام ـ در وصف پرهيزگاران ـ فرمود: پوشاكشان ميانه روانه است و راه رفتن و رفتارشان فروتنانه.
عنه عليه السلام ـ في صِفَةِ المَلائكَةِ ـ : جَعَلَهُمُ اللّه ُ فيما هُنالِكَ أهلَ الأمانَةِ على وَحيِهِ ، و حَمَّلَهُم إلَى المُرسَلينَ وَدائعَ أمرِهِ و نَهيِهِ ··· و أشعَرَ قُلوبَهُم تَواضُعَ إخباتِ السَّكِينَةِ .
امام على عليه السلام ـ در وصف فرشتگان ـ فرمود: خداوند آنها را در جاى خود امين وحى خويش گردانيد و حاملان امانت هاى امر و نهى خود به سوى فرستادگانش قرار داد ··· و تواضع ، آرامش و سكونت را پوششى براى دلهايشان ساخت.
عنه عليه السلام ـ في بَيانِ فَلسفَةِ العِباداتِ ـ : و لِما
في ذلكَ مِن تَعفيرِ عِتاقِ الوُجوهِ بِالتُّرابِ تَواضُعا ، و التِصاقِ كَرائمِ الجَوارِحِ بالأرضِ تَصاغُرا ، و لُحوقِ البُطونِ بِالمُتونِ مِن الصِّيامِ تَذَلُّلاً .
امام على عليه السلام ـ درباره حكمت عبادات ـ فرمود: چون نماز باعث مى شود كه چهره هاى شريف و بزرگوار فروتنانه بر خاك ماليده شوند و اعضا و اندام هاى ارجمند (هفت موضع سجده) از روى ذلّت به زمين چسبند. و روزه سبب مى شود كه شكم ها براى اظهار خضوع و ذلّت به پشت ها برسند.
عنه عليه السلام ـ في ذِكرِ الحَجِّ ـ : و جَعلَهُ سُبحانَهُ عَلامَةً لتَواضُعِهِم لِعَظَمَتِهِ ، و إذعانِهِم لِعِزَّتِهِ .
امام على عليه السلام ـ درباره حج ـ فرمود: خداوند سبحان كعبه و زيارت آن را نشانه اى براى فروتنى مردم در برابر عظمت خويش و اذعان آنان به عزّت خود قرار داد.