الإمامُ عليٌّ عليه السلام : النَّومُ على أربَعَةِ أوجُهٍ : الأنبياءُ عليهم السلام تَنامُ على أقفِيَتِهِم مُستَلقِينَ و أعيُنُهُم لا تَنامُ مُتَوَقِّعَةً لِوَحيِ اللّه ِ عَزَّ و جلَّ ، و المُؤمنُ يَنامُ على يَمينهِ مُستَقبِلَ القِبلَةِ ، و المُلوكُ و أبناؤها تَنامُ على شَمائلها لِيَستَمرئوا ما يأكُلونَ ، و إبليسُ و إخوانُهُ و كُلُّ مَجنونٍ و ذو عاهَةٍ يَنامُ على وَجهِهِ مُنبَطِحا .
امام على عليه السلام : خوابيدن چهار صورت دارد: پيامبران عليهم السلام به پشت دراز مى كشند و مى خوابند، اما چشمانشان بيدار و منتظر وحى خداوند عزّ و جلّ است. مؤمن به دست راست و رو به قبله مى خوابد. شاهان و شاه زادگان به دست چپ مى خوابند، تا غذايى را كه مى خورند به هضم رسانند و ابليس و برادران او و هر ديوانه و آفت زده اى دَمَر مى خوابند.
عنه عليه السلام : لا يَنامُ الرّجُلُ على وَجهِهِ ، و مَن رأيتُموهُ نائما على وَجهِهِ فأنبِهوهُ و لا تَدَعوهُ .
امام على عليه السلام : مرد نبايد دمر بخوابد. اگر ديديد كسى دمر خوابيده است، بيدارش كنيد و او را به آن حال نگذاريد.
الإمامُ عليٌّ عليه السلام : إذا انتَبَهَ أحَدُكُم مِن نَومِهِ فلْيَقُلْ : «لا إلهَ إلاّ اللّه ُ الحَليمُ الكَريمُ الحَيُّ القَيّومُ و هُو على كُلِّ شيءٍ قَديرٌ ، سُبحانَ رَبِّ النَّبِيِّينَ و إلهِ المُرسَلينَ، و[سُبحانَ ]رَبِّ السَّماواتِ السَّبعِ و ما فيهِنَّ و رَبِّ الأرَضِينَ السَّبعِ و ما فيهِنَّ و رَبِّ العَرشِ العَظيمِ ، و الحَمدُ للّه ِ رَبِّ العالَمينَ»
فإذا جَلَسَ مِن نَومهِ فلْيَقُلْ قَبلَ أن يَقومَ : «حَسبِيَ اللّه ُ ، حَسبِيَ الرَّبُّ مِن العِبادِ ، حَسبِيَ الّذي هُو حَسبي مُنذُ كُنتُ ، حَسبيَ اللّه ُ و نِعمَ الوَكيلُ»
و إذا قامَ أحَدُكُم مِن اللَّيلِ فلْيَنظُرْ إلى أكنافِ السَّماءِ و لْيَقرَأْ : «إنَّ في خَلْقِ السَّماواتِ و الأرضِ وَ اخْتِلَـافِ الَّيْلِ وَ النَّهَارِ لَأَيَـاتٍ لِأولِى الْأَلْبَـابِ * الَّذِينَ يَذْكُرُونَ اللَّهَ قِيَـامًا وَ قُعُودًا وَ عَلَى جُنُوبِهِمْ وَ يَتَفَكَّرُونَ فِى خَلْقِ السَّمَـاوَاتِ وَ الْأَرْضِ رَبَّنَا مَا خَلَقْتَ هَـذَا بَـاطِلاً سُبْحَـانَكَ فَقِنَا عَذَابَ النَّارِ * رَبَّنَآ إِنَّكَ مَن تُدْخِلِ النَّارَ فَقَدْ أَخْزَيْتَهُ وَ مَا لِلظَّــالِمِينَ مِنْ أَنصَارٍ * رَّبَّنَآ إِنَّنَا سَمِعْنَا مُنَادِيًا يُنَادِى لِلاْءِيمَـانِ أَنْ ءَامِنُوا بِرَبِّكُمْ فَـآمَنَّا رَبَّنَا فَاغْفِرْ لَنَا ذُنُوبَنَا وَ كَفِّرْ عَنَّا سَيِّـئاتِنَا وَ تَوَفَّنَا مَعَ الْأَبْرَارِ *
رَبَّنَا وَ ءَاتِنَا مَا وَعَدتَّنَا عَلَى رُسُلِكَ وَ لاَ تُخْزِنَا يَوْمَ الْقِيَـامَةِ إنّكَ لا تُخْلِفُ المِيعادَ» . .
امام على عليه السلام : هرگاه فردى از شما از خوابش بيدار شد، بگويد: «هيچ معبودى، جز خداى بردبار بزرگوار، زنده برپا دارنده نيست. و او بر هر چيزى تواناست. پاك است پروردگار پيامبران و معبود رسولان و [پاك است ]پروردگار آسمان هاى هفتگانه و هر آنچه در آنهاست و پروردگار زمين هاى هفتگانه و هر آنچه در آنهاست و پروردگار عرش با عظمت و ستايش براى خداى پروردگار جهانيان است»
و هرگاه از خواب بيدار شد و نشست، پيش از آنكه برخيزد، بگويد: «خدا مرا كافى است، پروردگار، مرا از بندگان كافى است، مرا كافى است كسى كه مرا كافى است از زمانى كه بوده ام. خدا مرا كافى است و چه خوب حمايتگرى است»
و هرگاه يكى از شما نيمه شب بيدار شد، به اطراف آسمان بنگرد و اين آيه را بخواند: «مسلما در آفرينش آسمان ها و زمين و در پى يكديگر آمدنِ شب و روز ، براى خردمندان ، نشانه هايى است . همانان كه خدا را ايستاده و نشسته ، و به پهلو آرميده ياد مى كنند ، و در آفرينش آسمان ها و زمين مى انديشند [كه] : پروردگارا! اينها را بيهوده نيافريده اى . منزّهى تو! پس ما را از عذاب آتش دوزخ در امان بدار . پروردگارا! هر كه را تو در آتش درآورى ، يقينا رسوايش كرده اى و براى ستمكاران ، ياورانى نيست . پروردگارا! ما شنيديم كه دعوتگرى به ايمان فرا مى خواند كه : «به پروردگار خود ايمان آوريد» . پس
ايمان آورديم . پروردگارا! گناهان ما را بيامرز و بدى هاى ما را بزداى و ما را در زمره نيكان بميران . پروردگارا! آنچه را كه به وسيله فرستادگانت به ما وعده داده اى به ما عطا كن و ما را روز رستاخيز ، رسوا مكن ؛ زيرا تو خلف وعده نمى كنى».
امام على عليه السلام : كردارها، ثمره نيّت ها هستند.
امام على عليه السلام : قدر هر كس به قدر همّت اوست و عملش به قدر نيّت او.
امام على عليه السلام : كسى را كه نيّت [درست ]نباشد، عمل نباشد.
عنه عليه السلام ـ في وصيَّتِهِ لابنهِ الحَسَنِ عليه السلام ـ : و أجمَعتُ علَيهِ مِن أدَبِكَ أن يَكونَ ذلكَ و أنتَ مُقبِلُ العُمرِ ، و مُقتَبَلُ .
الدَّهرِ ، ذو نِيَّةٍ سَليمَةٍ ، و نَفسٍ صافِيَةٍ .
امام على عليه السلام ـ در سفارش به فرزند بزرگوارش حسن عليه السلام ـ فرمود : و بر آن شدم تا تو را اين چنين ادب آموزم؛ زيرا كه تو روى به زندگى دارى و جوانى نو خاسته اى كه نيّت و ذهنى سالم و روانى صاف و بى آلايش دارى.
الإمامُ عليٌّ عليه السلام : يَقولُ الرّجُلُ : جاهَدتُ و لَم يُجاهِدْ، إنّما الجِهادُ اجتِنابُ المَحارِمِ و مُجاهَدَةُ العَدُوِّ ، و قَد يُقاتِلُ أقوامٌ فيُحسِنونَ القِتالَ و لا يُريدونَ إلاّ الذِّكرَ و الأجرَ ، و إنّ الرّجُلَ لَيُقاتِلُ بطَبعِهِ مِن الشَّجاعَةِ فيَحمي مَن يَعرِفُ و مَن لا يَعرِفُ ، و يَجبُنُ بطَبيعَتِهِ مِن الجُبنِ فيُسلِمُ أباهُ و اُمَّهُ إلَى العَدُوِّ ، و إنّما القَتلُ .
حَتفٌ مِن الحُتوفِ ، و كُلُّ امرئٍ على ما قاتَلَ علَيهِ ، و إنّ الكَلبَ لَيُقاتِلُ دُونَ أهلِهِ .
امام على عليه السلام : مرد مى گويد: جهاد كردم، در صورتى كه جهاد نكرده است. جهاد در حقيقت دورى كردن از حرام ها و مبارزه با دشمن است. عدّه اى مى جنگند و خوب هم مى جنگند، امّا هدفى جز نام آورى و مزد ندارند و [گاه ]مرد چون طبعاً شجاع است مى جنگد و از آشنا و بيگانه دفاع مى كند و [گاه] چون طبعاً ترسوست، نمى جنگد و پدر و مادرش را تسليم دشمن مى كند. كشته شدن در حقيقت يك نوع مرگ است و هر انسانى به انگيزه اى مى جنگد. سگ هم براى دفاع از خانواده اش مى جنگد.
امام على عليه السلام : نيّت خوب، خود يك عمل است.
امام على عليه السلام : نيّت نيكو، موجب پاداش است.