توصيف بهشت

پيامبر خدا صلى الله عليه و آله :جايگاهى به اندازه يك تازيانه در بهشت، بهتر است از دنيا و هر آنچه در دنياست.

امام على عليه السلام :بهشتى كه خداوند متعال به مؤمنان وعده داده است، چشم بينندگان را خيره مى كند. در آن درجاتى است، يكى برتر از ديگرى و منازلى است، يكى بالاتر از ديگرى. نعمتش از بين نمى رود و شادمانى اش نيستى ندارد و شادى اش به پايان نمى رسد، اقامت كننده در آن، كوچ نمى كند و ماندگار در آن، پير نمى شود و ساكن آن آسيبى نمى بيند، اهل آن، از مرگ در امانند و هراسى به دل راه نمى دهند، زندگى به كام آنهاست، نعمت برايشان پايدار است در جويهايى از آبهايى تغيير ناپذير و نهرهايى از شير، كه طعمش دگرگون نمى شود و نهرهايى از شراب كه نوشندگان از آن لذّت مى برند.

امام على عليه السلام :خوشيهاى بهشت دل را نمى زند، انجمن آن از هم نمى پاشد، ساكنانش در پناه خداى رحمانند و در برابر آنها غلامانى با طبقهاى زرّين پر از ميوه و سبزيهاى معطّر ايستاده اند.

امام على عليه السلام ـ به احنف بن قيس ـ فرمود: اى احنف! نكند نگاه تو به دنيا، تو را از خانه اى غافل كرده كه خداوند سبحان آن را از مرواريد سپيد آفريد و نهرها در آن جارى كرد و آن را از دختركان نورسته سيه چشم آكنده ساخت و سپس، اوليا و فرمانبرداران خود را در آن جاى داد. اى احنف! كاش آنها را مى ديدى كه بر فزونيهاى [نعمت ]پروردگارشان وارد شده اند··· .

امام على عليه السلام :اگر ديده دلت را به سوى آنچه از بهشت براى تو وصف مى شود بيفكنى، هر آينه جان تو از خواهشها و خوشيها و زيب و زيورهاى مناظر دنيا دورى مى كند و با انديشيدن در جنبش شاخه هاى درختانى كه بر كنار جويبارهاى بهشت، ريشه هاى آنها در تپه هاى مشك پنهان است حيران و سرگشته مى شود، ··· اى شنونده! اگر دل خود را براى رسيدن به اين منظره هاى دل انگيز مشغول دارى، جانت از شوق آن برمى آيد و براى رسيدن هر چه زودتر به آنها، از همين مجلس من، به همسايگى خفتگان در گورها مى روى.

امام باقر عليه السلام :زمين بهشت، مرمرهايش نقره است و خاكش ورْس (گياه سرخ فام) و زعفران و زباله اش مشك، و سنگ ريزه هايش مرواريد و ياقوت.

امام صادق عليه السلام :كمترين نعمت بهشتيان چنان است كه بويش از فاصله هزار سال ـ به مسافت دنيا ـ به مشام مى رسد.

امام صادق عليه السلام :در بهشت ، درختى است كه با وزش بادهاى بهشت به فرمان خدا، آن درخت، آهنگهايى مى زند كه خلايق، به زيبايى آنها نشنيده اند. اين پاداش كسانى است كه در دنيا از ترس خدا، گوش سپردن به ساز و آواز را ترك كرده باشند.