92. زمينه ناامنى

قرآن كريم:

ضَرَبَ اللّهُ مَثَلاً قَرْيَةً كانَتْ آمِنَةً مُطْمَئِنَّةً يَأْتيها رِزْقُها رَغَدًا مِنْ كُلِّ مَكانٍ فَكَفَرَتْ بِأَنْعُمِ اللّهِ فَأَذاقَهَا اللّهُ لِباسَ الْجوعِ وَ الْخَوْفِ بِما كانوا يَصْنَعونَ؛

خداوند، منطقه آبادى را مَثل مى زند كه داراى امنيت و آرامش بود و روزىِ آن فراوان از هر جا مى رسيد، امّا نعمت هاى خدا را ناسپاسى كردند. و خداوند، به خاطر اعمالى كه انجام مى دادند، لباس گرسنگى و ترس را بر آنها پوشانيد.

نمایش منبع

امام صادق عليه السلام: اِنَّ اللّهَ ـ عَزَّ وَ جَلَّ ـ اَ نْعَمَ عَلى قَوْمٍ بِالْمَواهِبِ فَلَمْ يَشْكُروا فَصارَتْ عَلَيْهِمْ وَبالاً، وَ ابْتَلى قَوْما بِالْمَصائِبِ فَصَبَروا فَصارَتْ عَلَيْهِمْنِعْمَةً؛

خداوند ـ عزّ و جلّ ـ به مردمى نعمت داد؛ اما آنان شكرش را به جاى نياوردند. در نتيجه، آن نعمت ها به زيان آنان تمام شد و [برعكس،] مردمى را به مصيبت ها گرفتار كرد؛ ولى آنان صبر كردند، در نتيجه، آن مصيبت ها براى آنان به نعمت مبدّل گشت.

نمایش منبع

امام سجاد عليه السلام: سُبْحانَ مَنْ جَعَلَ الاِْعْتِرافَ بِالنِّعْمَةِ لَهُ حَمْداً سُبْحانَ مَنْ جَعَلَ الاِْعْتِرافَ بِالْعَجْزِ عَنِ الشُّكرِ شُكْراً؛

پاك است خدايى كه اعتراف به نعمتش را ستايش قرار داد. و پاك است خدايى كه اعتراف به ناتوانى از شكرش را شكر قرار داد.

نمایش منبع

امام على عليه السلام: مَنْ كَثُرَتْ نِعَمُ اللّهِ عَلَيْهِ كَثُرَتْ حَوائِجُ النّاسِ اِلَيْهِ؛ فَمَنْ قامَ لِلّهِ فيها بِما يَجِبُ فيها عَرَّضَها لِلدَّوامِ وَ الْبَقاءِ وَ مَنْ لَم يَقُمْ فيها بِما يَجِبُ عَرَّضَها لِلزَّوالِ وَ الْفَناءِ؛

هر كس نعمت هاى خدا براى او افزايش يابد، نيازهاى مردم به او زياد مى شود. پس، هر كس براى خدا وظيفه خود را در برابر نعمت ها به جا آوَرَد، آنها را در معرض دوام و ماندگارى قرار داده و هر كس به وظيفه خود در اين باره عمل نكند، آن نعمت ها را در معرض زوال و نابودى نهاده است.

نمایش منبع

امام على عليه السلام: اَقَلُّ ما يَجِبُ لِلْمُنْعِم اَنْ لايُعْصى بِنِعْمَتِهِ؛

كمترين وظيفه در برابر نعمت دهنده، آن است كه با نعمتش نافرمانى وى نشود.

نمایش منبع