احادیث امام صادق علیه السلام6388 حدیث

امام صادق عليه السلام : مراقب دين خود باشيد و آن را با تقيّه مخفى نگه داريد؛ زيرا ايمان ندارد كسى كه تقيه نداشته باشد. شما در ميان مردم همچون زنبور عسل در بين پرندگان هستيد. اگر پرندگان بدانند كه در درون زنبور عسل چيست، همه آنها را مى خورند و اثرى باقى نمى گذارند. همچنين اگر مردم بدانند كه شما در دلهاى خود، ما خاندان را دوست داريد، با [نيش] زبانهايشان شما را مى خورند و در نهان و آشكار به شما نسبتهاى ناروا مى دهند.

امام صادق عليه السلام : روزى پيامبر صلى الله عليه و آله نزد عايشه بود كه مردى اجازه ورود خواست. رسول خدا صلى الله عليه و آله فرمود: چه خويشاوند بدى! عايشه برخاست و به اتاق رفت. رسول خدا صلى الله عليه و آله به آن مرد اجازه ورود داد. چون مرد داخل شد رسول خدا صلى الله عليه و آله با خوشرويى با او به صحبت كردن پرداخت تا آن كه صحبتهايش تمام شد و بيرون رفت. عايشه عرض كرد: اى رسول خدا! با اين كه آن حرف را درباره اين مرد زدى، باز با خوشرويى با او برخورد كردى ؟! رسول خدا صلى الله عليه و آله فرمود: از بدترين بندگان خدا كسى است كه به سبب رفتار زشتش، همنشينى با وى ناخوشايند باشد.

امام صادق عليه السلام : با منافق به زبان اظهار دوستى كن و با مؤمن دوست يكرنگ باش و اگر يك يهودى [نيز ]با تو همنشينى كرد، با او خوشرفتار باش.

امام صادق عليه السلام : از ما نيست كسى كه با يار و همراه خود خوشرفتارى و با رفيقش رفاقت و با هم نمك و هم كاسه اش مدارا و با كسى كه با او خوش خو باشد خوش خويى نكند.

امام صادق عليه السلام : خوش برخوردى با مردم، يك سوم خردمندى است.

امام صادق عليه السلام : سه چيز است كه با وجود آنها غربت نيست: ادب و تربيتِ نيكو، بى آزارى، و دورى از شك.

امام صادق عليه السلام : مؤمن در دنيا غريب است، از خوارى آن بى تابى نكند و براى [دستيابى به] عزّتش با مردم رقابت نورزد.

امام صادق عليه السلام : كسى كه مردم را به باد تمسخر مى گيرد، نبايد به دوستى صادقانه [آنها ]اميد بندد.

امام صادق عليه السلام ـ در پاسخ به اين پرسش كه چرا روز عاشورا سوگ ناك ترين روزها به حساب آمده است و نه روز رحلت پيامبر صلى الله عليه و آله و فاطمه عليها السلام و روز شهادت على عليه السلام و حسن عليه السلام ؟ ـ فرمود : روز [شهادت] حسين عليه السلام از همه روزهاى ديگر سوگناكتر است و اين از آن جهت است كه اصحاب كساء، اين گرامى ترين آفريدگان خداوند متعال، پنج نفر بودند··· پس، چون حسين عليه السلام كشته شد، ديگر كسى از اهل كساء باقى نماند كه بعد از او مايه تسلّى و آرامش خاطر مردم باشد. بنا بر اين، رفتن حسين عليه السلام به منزله رفتن همه آنهاست، همچنان كه باقى بودن او مثل آن بود كه همه اهل كساء زنده هستند.

امام صادق عليه السلام ـ در مناجات خود بعد از نماز ـ گفت : اى كسى كه ما را به كرامت خود ويژه گردانيدى و به ما وعده شفاعت [نمودن] دادى···
من و برادران من و زائران قبر پدرم حسين بن على، صلوات اللّه عليهما، را بيامرز··· بار خدايا! دشمنان ما از رفتن اينان به زيارت خرده گرفتند، اما اين خرده گيريها، على رغم ميل دشمنان، آنان را از برخاستن و آمدن سوى ما باز نداشت. پس، اين چهره هاى آفتاب سوخته را و اين گونه هايى را كه بر قبر پدرم ابى عبد اللّه [حسين ]به خاك ماليده مى شود و اين چشمهايى را كه از سر دلسوزى براى ما اشكهايشان سرازير مى گردد و اين دلهايى را كه در غم مصيبت ما بيتاب و سوزان است و اين ناله و شيونهايى را كه براى ما مى شود، مشمول رحمت خويش بفرما. بار خدايا! من اين جانها و اين پيكرها را به تو مى سپارم تا در آن روز تشنگى از حوض [كوثر ]سيرابشان كنى.