احادیث امام سجاد علیه السلام880 حدیث

امام زين العابدين عليه السلام : بهره بردارى از مال (به كار انداختن سرمايه) كمال مردانگى است.

امام زين العابدين عليه السلام : امّا حقّ مال و دارايى تو اين است كه آن را جز از حلال به دست نياورى و جز در راهش خرج نكنى و كسى كه از تو قدردانى و تشكّر نمى كند [يعنى غير خدا ]را بر خود ترجيح ندهى. پس، آن را در راه طاعت پروردگارت به كار بر و در آن بخل مورز، كه در نتيجه، بار حسرت و ندامت را سر بار تبعات آن سازى.

امام زين العابدين عليه السلام : مردم سه چيز را از سه كس فرا گرفتند : صبر را از ايّوب عليه السلام فرا گرفتند و شكرگزارى را از نوح عليه السلام و حسادت را از فرزندان يعقوب.

امام زين العابدين عليه السلام ـ در مناجات ـ گفت : بار خدايا! ما را در كشتى هاى نجات خود بنشان و از لذّت مناجاتت بهره مند گردان و بر آبگيرهاى محبّتت وارد گردان و شيرينى دوستى و قرب خود را به ما بچشان.

امام زين العابدين عليه السلام ـ در مناجات ـ گفت : به واسطه تو، به لذّت مناجات با تو رسيدند و از لطف تو، به عاليترين مقاصدشان دست يافتند.

امام زين العابدين عليه السلام ـ در دعايش در روز عرفه ـ گفت : و خلوت راز و نياز با خودت در شب و روز را در نظر من آراسته گردان.

امام زين العابدين عليه السلام ـ در بخشى از مناجات كوچكتر خود ـ گفت : بار خدايا! بر محمّد و آل محمّد درود فرست و ما را از كسانى قرار ده كه از جام صفا نوشيدند و آن، بر بلاهاى طولانى شكيبايشان كرد و از چشمه اى كه يافتند ديدگانشان روشن و دل هايشان خرّم شد، تا آنكه دل هايشان در ملكوت از خود بى خود گشت و از ميان پرده هاى جبروت گذشت و جان هايشان در سايه خنكاى مشتاقان، در باغ هاى آسايش و معدن عزّت و عرصه هاى جاودان آن آرميد.

امام زين العابدين عليه السلام ـ در حالى كه به پرده هاى كعبه در آويخته بود ـ گفت : چشم ها خفته اند و ستارگان برآمده اند و تو پادشاه زنده قيّومى. پادشاهان، درهاى [كاخ هاى ]خود را بسته اند و بر آنها نگهبانان گماشته اند، اما دَرِ [بارگاه] تو به روى سائلان باز است و من آمده ام تا با [نگاه ]مِهر و رحمت خود، اى مهربانترين مهربانان، به من بنگرى. حضرت سپس شروع به خواندن اين ابيات كرد :
اى آنكه دعاى بيچاره را در دل تاريكى ها اجابت مى كنى
اى بر طرف كننده هر گزند و بلا و بيمارى
همه ميهمانان تو پيرامون كعبه خفته اند
و تنها تويى، اى قيّوم! كه نخفته اى
پروردگارا! تو را به دعايى مى خوانم كه بدان فرمان داده اى،
به حرمت اين خانه و حرم بر گريه من رحمت آر.
اگر گنهكار به عفو تو اميد نداشته باشد،
پس چه كسى بر گنهكاران جود و بخشش كند .

امام زين العابدين عليه السلام ـ بارها در اين دعا ـ مى خواند : الهى، به عزّت و جلال و بزرگيت سوگند كه اگر از همان آغاز روزگار كه فطرت مرا سرشتى تا زمانى كه ربوبيّت جاودان تو برجاست، با هر تار مو و در هر لحظه با سپاس و ستايش همه خلايق تا ابد الآباد تو را مى پرستيدم، باز از عهده شكر كمترين نعمت تو به من بر نمى آمدم و اگر همه معدن هاى آهن دنيا را با دندان هايم بكاوم و زمين هاى آن را با مژگان چشمم شيار كنم و از ترس تو مانند درياها و آسمان ها خون و چركابه بگريم، اين همه در برابر حقوق فراوانى كه تو بر گردنم دارى اندك است.

امام زين العابدين عليه السلام : اى معبود و سرور و مولاى ما: اگر چندان بگرييم كه مژگانمان بيفتد و چندان زار زنيم كه صداهايمان بريده شود و چندان به نماز ايستيم كه پاهايمان بخشكد و چندان ركوع كنيم كه بندهاى بدنمان بگسلد و چندان سجده كنيم كه تخم چشم هايمان از كاسه بيفتد و در سراسر عمر خود خاك زمين را بخوريم و چندان نام تو گوييم كه زبان هايمان از كار بيفتد، با اين همه مستوجب آن نيستيم كه گناهى از گناهان ما پاك شود.