صبر در محنت و چاره انديشى براى آن

الإمامُ عليٌّ عليه السلام : إنّ للنَّكَباتِ غاياتٍ لا بُدَّ أن يُنتَهى إلَيها ، فإذا حُكِمَ على أحَدِكُم بها فَلْيَتَطأطأْ لَها و يَصبِرْ حتّى يَجُوزَ ؛ فإنَّ إعمالَ الحِيلَةِ فيها عندَ إقبالِها زائدٌ في مَكروهِها .

امام على عليه السلام : همانا گرفتاريها را نهايتى است كه ناگزير در آن جا پايان مى پذيرند . پس ، هرگاه يكى از شما گرفتار مصيبتى شد، بايد در برابر آن سر خود را پائين بياورد [تسليم و شكيبا باشد ]تا بگذرد ؛ چه ، هرگاه گرفتاريها روى آورند ، چاره انديشى، آن ها را نا خوشايندتر مى گرداند .

عنه عليه السلام ـ لِقَيسِ بنِ سَعدٍ و قد قَدِمَ علَيهِ مِن مِصرَ ـ : يا قيسُ ، إنَّ لِلمِحَنِ غاياتٍ لا بُدَّ أن تَنتَهِيَ إلَيها ، فَيَجِبُ على العاقِلِ أن يَنامَ لَها إلى إدبارِها فإنَّ مُكابَدَتَها بالحِيلَةِ عندَ إقبالِها زيادَةٌ فيها .

امام على عليه السلام ـ به قيس بن سعد كه از مصر خدمت آن حضرت آمده بود ـ فرمود : اى قيس! محنتها را نهايتى است كه ناگزير در آن جا پايان مى يابند . پس ، بر خردمند لازم است كه تا رفتن آنها چشم برهم نهد ؛ زيرا به هنگام روى آوردن محنتها ، با چاره انديشى به مقابله آنها رفتن بر شدّتشان مى افزايد .