بانک حدیث روز

حضرت زهرا سلام الله علیها :

فَرَضَ اللّه‏ُ ... الأمرَ بِالمَعُروفِ مَصلَحَةً لِلعامَّةِ؛

خداوند امر به معروف را براى اصلاح مردم قرار داد.

بحار الأنوار: ج6، ص107

امام رضا علیه السلام :

كانَ أبي إذا دَخَلَ شَهرُ المُحَرَّمِ لايُرى ضاحِكا . . . فَإذا كانَ يَومُ العاشِرِ كانَ ذلِكَ اليَومُ يَومَ مُصيبَتِهِ و حُزنِهِ و بُكائِهِ؛

چون ماه محرّم مى‏ رسيد، كسى پدرم را خندان نمى ‏ديد... چون روز دهم فرا مى‏ رسيد آن روز، روز سوگوارى و اندوه و گريه او بود.

وسائل الشيعه: ج 10 ، ص 505

امام علی علیه السلام :

بِدَوامِ ذِكرِ اللّه‏ِ تَنجابُ الغَفلَةُ؛

با پيوسته به ياد خدا بودن است كه پرده غفلت كنار مى ‏رود.

غرر الحكم، ح4269

امام علی علیه السلام :

ثَمَرةُ التَّفريطِ النَّدامَةُ، و ثَمَرةُ الحَزمِ السَّلامَةُ؛

نتيجه كوتاهى در كار، پشيمانى است و نتيجه دور انديشى، سالم ماندن.

نهج البلاغه، حكمت 181

امام علی علیه السلام :

أحسَنُ الحَسَناتِ حُبُّنا، و أسوَأُ السَّيِّئاتِ بُغضُنا؛

بهترينِ نيكيها، محبّت و علاقه به ماست و بدترينِ بديها، دشمن داشتن ماست.

غرر الحكم، ح3363

پیامبر خدا صلی الله علیه و آله و سلم :

نَحنُ أهلَ البَيتِ لا يُقابَلُ بِنا أحَدٌ، مَن عادانا فَقَد عادَى اللّه‏َ؛

ما خاندانى هستيم كه هيچ كس با ما برابر نهاده نمى ‏شود و هر كه به دشمنى با ما برخيزد، به دشمنى با خدا برخاسته است.

إرشاد القلوب: ص404

امام حسن عسکری علیه السلام :

ما أقبَحَ بِالمُؤمِنِ أن تَكونَ لَهُ رَغبَةٌ تُذِلُّهُ؛

چه زشت است براى مؤمن كه خواسته‏ اى داشته باشد كه او را به خوارى كشاند.

تحف العقول، ص489

امام کاظم علیه السلام :

يا هِشامُ، إنَّ العُقَلاءَ تَرَكوا فُضولَ الدُّنيا فكَيفَ الذُّنوبُ، و تَركُ الدُّنيا مِن الفَضلِ، و تَركُ الذُّنوبِ مِن الفَرضِ؛

اى هشام! خردمندان، زيادىِ دنيا را هم وا گذاشتند چه رسد به گناهان، در حالى كه رها كردن دنيا فضيلت است و رها كردن گناه واجب.

الكافي: ج1، ص17، ح12

حضرت زهرا سلام الله علیها :

ما جَعَلَ اللّه‏ُ بَعدَ غَديرِ خُمٍّ مِن حُجَّةٍ و لا عُذرٍ؛

خداوند پس از غديرخم براى كسى حجّت و عذرى باقى نگذاشت.

دلائل الإمامَه، ص 122

امام علی علیه السلام :

أَلصّاحِبُ كَالرُّقْعَةِ فِى ‏الثَّوبِ فَاتَّخِذْهُ مُشاكِلاً؛

همنشين و دوسـت، همانند وصله در لباس است، پس آن را همشكل برگزين.

غررالحكم: ج1، ص379