اگر ترس از تفرقه و جدايى نبود

امام على عليه السلام :پس، نگريستم و ديدم كه نه مرا يارى است و نه مدافعى و نه مددكارى مگر خاندانم. از اين رو، دريغم آمد آنان را به كام مرگ سپارم . پس، چشمِ خاشاك خليده را بر هم نهادم و با استخوانى در گلو، آب دهانم را فرو بردم.

امام على عليه السلام :به خدا سوگند حتى فكرش را هم نمى كردم و از انديشه ام نمى گذشت كه پس از پيامبر صلى الله عليه و آله عرب خلافت را از خاندان او بر كَنَد، يا پس از او مرا از عهده دار شدن آن باز دارد ··· تا آنكه ديدم گروهى واپس گرا از اسلام برگشته ، مردم را به نابودى دين محمّد صلى الله عليه و آله فرامى خوانند. پس، ترسيدم كه اگر اسلام و مسلمانان را يارى نكنم شاهد رخنه اى يا زير و رو شدنى در آن باشم، كه مصيبت آن بر من سخت تر ـ از محروم ماندن از خلافت ـ بود.

امام على عليه السلام :سوگند به خدا اگر بيم آن نبود كه مسلمانان پراكنده شوند و به كفر بازگردند و دين صدمه ببيند، بى گمان تا آن جا كه توان داشتيم اين وضع را دگرگون مى ساختيم.

امام صادق عليه السلام ـ در پاسخ به اين سؤال كه: اگر حق با على عليه السلام بود، چه چيزى مانع گرفتن حقّش شد ـ فرمود : خداوند هيچ كس را جز پيامبرش مكلّف به اين كار (قيام به تنهايى) نكرد. فرمود: «در راه خدا پيكار كن، كه جز بر نفس خويش مكلّف نيستى».