حديث و آيات: اِشمويل عليه السلام

بحار الأنوار ـ به نقل از صاحب تفسير القمّى ـ : پدرش از نضر از يحيى حلبى از هارون بن خارجه از ابو بصير از امام باقر عليه السلام روايت مى كند كه آن حضرت فرمود : بعد از موسى، بنى اسرائيل دامن خود را به گناهان آلودند و دين خدا را تغيير دادند و از فرمان پروردگارشان سرپيچى كردند. در ميان آنان پيامبرى بود كه به ايشان امر و نهى مى كرد، بنى اسرائيل از او اطاعت نمى كردند ـ روايت شده كه اين پيامبر ارمياى نبى بوده است ـ لذا خداوند جالوت را كه از قبطيان بود بر ايشان مسلّط ساخت و او بنى اسرائيل را به خوارى كشاند و مردانشان را كشت و آنان را از خانه و كاشانه شان آواره كرد و اموال و دارايى هايشان را ستاند و زنانشان را به كنيزى گرفت. بنى اسرائيل به پيامبر خود پناه بردند و گفتند : از خدا بخواه پادشاهى براى ما بگمارد تا در راه خدا بجنگيم. در آن زمان نبوّت در يك خانواده از بنى اسرائيل بود و پادشاهى و حكومت در خانواده اى ديگر و خداوند نبوّت و پادشاهى را در يك خانواده از آنان جمع نكرده بود. به همين دليل گفتند : «براى ما پادشاهى بگمار تا در راه خدا بجنگيم» پيغمبرشان به آنان گفت : «اگر جنگيدن بر شما مقرر شود چه بسا كه پيكار نكنيد. آنان گفتند : چرا در راه خدا نجنگيم با آنكه ما از ديارمان و از نزد فرزندانمان بيرون رانده شده ايم». و همان طور شد كه خداوند تبارك و تعالى فرمود : «پس هنگامى كه جنگ بر آنان مقرّر شد، جز شمارى اندك از آنان بقيه پشت كردند···». پس پيامبرشان به ايشان فرمود : «خداوند طالوت را بر شما به پادشاهى گماشته است». بنى اسرائيل از اين موضوع ناراحت شدند و گفتند : «چگونه او را بر ما پادشاهى باشد، با آنكه ما به پادشاهى از او سزاوارتريم و او چندان ثروتى ندارد». در آن زمان نبوّت در خاندان لاوى و پادشاهى در دست خاندان يوسف بود، در حالى كه طالوت فرزند بن يامين، برادر تنى يوسف، بود و لذا نه از خانواده نبوّت بود و نه از خانواده سلطنت. پيامبرشان به آنان گفت : «خدا او را بر شما برگزيده و در علم و قدرت جسمى فزونى داده است و خدا سلطنتش را به هر كه بخواهد مى دهد و خدا گشايشگر داناست. طالوت از همه بنى اسرائيل تنومندتر و نيرومندتر و داناتر بود منتها مال و ثروتى نداشت و بنى اسرائيل به فقير بودن او خرده گرفتند و گفتند : «از حيث مال گشايشى به او داده نشده است». پيامبرشان به ايشان گفت : «نشانه پادشاهى او اين است كه آن صندوق [عهد] كه در آن آرامش خاطرى از جانب پروردگارتان است و بازمانده اى از آنچه خاندان موسى و خاندان هارون در آن بر جاى نهاده اند، نزد شما خواهد آمد كه فرشتگان آن را حمل مى كنند». اين صندوق همان صندوقى بود كه خداوند آن را براى موسى فرستاد و مادرش او را در آن گذاشت و به دريا انداخت. اين صندوق در ميان بنى اسرائيل بود و به آن تبرّك مى جستند. چون هنگام وفات موسى رسيد، الواح و زره خود و نشانه هاى نبوّتى را كه در اختيار داشت در آن صندوق نهاد و آن را به وصىّ خود يوشع سپرد. اين صندوق همچنان در ميان بنى اسرائيل بود تا آن گاه كه آن را خوار و خفيف كردند و بازيچه كودكان در كوى و برزن شد. تا زمانى كه صندوق در ميان بنى اسرائيل بود، آنان با عزّت و شوكت به سر مى بردند و همين كه دامن به گناهان آلودند و به آن صندوق بى احترامى روا داشتند، خداوند آن را از ميان ايشان برداشت، امّا بعد از آنكه چنان درخواستى از پيامبر خود كردند و خداوند طالوت را به پادشاهى آنان گماشت تا به همراه آنان بجنگد، خداوند صندوق را به آنان بازگرداند؛ چنان كه مى فرمايد : «و نشانه پادشاهى او اين است كه آن صندوق كه در آن آرامشى از پروردگار شماست و باقي مانده اى از آنچه خاندان موسى و خاندان هارون در آن بر جاى نهاده اند، نزد شما خواهد آمد كه فرشتگان آن را حمل مى كنند». [راوى ]گفت : مقصود از «بقيّه» فرزندان پيامبران است. و جمله «در آن آرامشى از جانب پروردگار شماست» زيرا صندوق ميان صفوف دشمن و مؤمنان گذاشته مى شد و از آن بادى خوشبو بيرون مى آمد كه چهره اى چون چهره انسان داشت.