حديث و آيات: بر گرفتن از دنيا به اندازه ضرورت

امام على عليه السلام : اين پيامبران و برگزيدگان خدا هستند كه از دنيا دل بركندند . . . و سپس مردمان صالح و پارسا در پى آنان رفتند . . . و دنيا را چون مردارى ديدند كه جز در حال ضرورت، خوردن از آن بر هيچ كس روا نيست و از آن به اندازه اى خوردند كه زنده بمانند و نميرند و دنيا را به منزله لاشه اى بس گنديده دانستند كه هر كس [از آنها] بر آن مى گذشت دهان [و بينى] خود را مى گرفت . آنان از دنيا به كمترين قوت بسنده مى كردند···
برادران من! به خدا سوگند، دنيا ، در اين سراى و آن سراى ـ در نظر كسى كه انديشه اش را ناب و فكرش را خالص گرداند ـ گنديده تر از لاشه و نا خوشايندتر از مردار است ، اما آن كه كارش دباغى پوست است ، مانند كسى كه از كنار آن لاشه و مردار مى گذرد، يا نزديكش نشسته است، گنديدگى آن را حس نمى كند و بوى آن آزارش نمى دهد.