بحار الأنوار : لقمان حكيم چون از شهرهاى خود خارج شد، در يكى از روستاهاى موصل به نام كوماس فرود آمد . چون در آن جا طاقتش به سر آمد . . . درهاى خانه را [به روى خود ]بست و فرزندش را صدا زد و به موعظه او پرداخت و گفت : فرزندم! دنيا دريايى ژرف است ، مردم بسيارى در آن از بين رفته اند . از كار دنيا توشه برگير و كشتى اى فراهم آر كه درونش تقواى خدا باشد آن گاه بر آن نشين تا نجات يابى، گر چه مى ترسم باز هم نجات پيدا نكنى . فرزندم! آن كشتى ايمان است و بادبانش توكّل و سكّانش شكيبايى و پاروهايش روزه و نماز و زكات . فرزندم! هركه بى كشتى به دريا رود غرق شود .