4. بهترين راهنما

صفحه اختصاصي حديث و آيات قرآن كريم: لَقَدْ جاءَكُمْ رَسُولٌ مِنْ أَنْفُسِكُمْ عَزيزٌ عَلَيْهِ ما عَنِتُّمْ حَريصٌ عَلَيْكُمْ بِالْمُؤْمِنينَ رَؤُوفٌ رَحيمٌ؛ حديث

به يقين، رسولى از خود شما به سويتان آمد كه بر او دشوار است شما در رنج بيفتيد، به [هدايت] شما حريص و نسبت به مؤمنان، رئوف و مهربان است.

صفحه اختصاصي حديث و آيات امام حسين عليه السلام: كانَ صلي الله عليه و آله ... لايَحْسَبُ اَحَدٌ مِنْ جُلَسائِهِ اَنَّ اَحَدا اَكْرَمُ عَلَيْهِ مِنْهُ؛ حديث

پيامبر صلي الله عليه و آله، چنان با هم نشينان رفتار مى نمودند كه هيچ يك از آنان گمان نمى كرد كسى نزد آن حضرت از وى گرامى تر باشد.

صفحه اختصاصي حديث و آيات امام على عليه السلام: فى صِفَةِ النَّبىِّ صلي الله عليه و آله: طَبيبٌ دَوّارٌ بِطِبِّهِ قَدْ اَحْكَمَ مَراهِمَهُ وَ اَحْمى (اَمْضى) مَواسِمَهُ يَضَعُ ذلِكَ حَيْثُ الْحَاجَةُ اِلَيْهِ مِنْ قُلوبٍ عَمْىٍ وَ آذانٍ صُمٍّ وَ اَ لْسِنَةٍ بُكْمٍ مُتَتَبِّعٌ بِدَوائِهِ مَواضِعَ الْغَفْلَةِ وَ مَواطِنَ الْحَيْرَةِ ...؛ حديث

پيامبر صلي الله عليه و آله پزشكى بودند كه با دانش خود، همواره در ميان مردم مى گشتند، مرهم هايشان را به خوبى فراهم و ابزار كارشان را آماده مى ساختند و آنها را هرجا كه لازم بود، مى گذاردند، در دل هاى كور و گوش هاى كر و زبان هاى گنگ، غفلتگاه ها و جايگاه هاى حيرت را جستجو و با داروى خود، آنها را درمان مى كردند.

صفحه اختصاصي حديث و آيات امام على عليه السلام: كانَ صلي الله عليه و آله لايَذُمُّ اَحَدا وَ لايُعَيِّرُهُ وَ لايَطْلُبُ عَثَراتِهِ وَ لا عَوْرَتَهُ وَ لايَتَـكَلَّمُ اِلاّ فيما رَجا ثَوابَهُ؛ حديث

رسول خدا صلي الله عليه و آله، هرگز بدگويى كسى را نمى كردند، سرزنش نمى نمودند و در پى لغزش ها و اسرار ديگران نبودند و [درباره ديگران]، چيزى جز خير (خوبى) نمى گفتند.

صفحه اختصاصي حديث و آيات داوود بن الحُصَيْن: فى صِفَةِ النَّبىِّ صلي الله عليه و آله: كانَ رَجُلاً اَفْضَلَ قَوْمِهِ مُروءَةً وَ اَحْسَنَهُمْ خُلْقا وَ اَكْرَمَهُمْ مُخالَطَةً وَ اَحْسَنَهُمْ جِوارا وَ اَعْظَمُهُمْ حِلْما وَ اَمانَةً وَ اَصْدَقَهُمْ حَديثا وَ اَبْعَدَهُمْ مِنَ الْفُحْشِ وَ الاَْذى وَ ما رُئِىَ مُلاحيا وَ لا مُماريا اَحَدا حَتّى سَمّاهُ قَوْمُهُ الاَْمينَ، لِما جَمَعَ اللّه ُ لَهُ مِنَ الاُْمورِ الصّالِحَةِ فيهِ فَلَقَدْ كانَ الْغالِبُ عَلَيْهِ بِمَكَّةَ الاَْمينَ؛ حديث

رسول اكرم صلي الله عليه و آله، از همه قوم خود جوانمردتر، خوش اخلاق تر، خوش برخوردتر، همسايه دارتر، بردبارتر، امانتدارتر، راستگوتر، و از بدزبانى و آزاررسانى به دورتر بودند. هرگز ديده نشد كه با كسى پرخاش و مجادله كنند. خداوند، صفات پسنديده را در آن حضرت جمع كرده بود، تا جايى كه قومش او را امين ناميدند و در مكّه، غالبا با لقب «امين» از ايشان ياد مى شد.