حسود

امام على عليه السلام : حسود را جز نابودى نعمتِ [محسود ]شفا ندهد .

امام على عليه السلام : حسود از بديها (ناراحتيهاى ديگران) شاد مى شود و از شاديها[ى مردم ]غمگين .

امام على عليه السلام : حسود، زوال نعمت از محسود را براى خود نعمت مى داند .

امام على عليه السلام : حسود به زبان لاف دوستى مى زند و در عمل، مخفيانه دشمنى مى ورزد؛ بنا بر اين ، او نام دوست را برخود دارد اما صفت دشمن را .

امام على عليه السلام : ستمگرى چون حسود نديدم، كه به ستمديده شبيه تر باشد .

امام على عليه السلام : ستمگرى چون حسود نديدم، كه به ستمديده شبيه تر باشد : جانى سرگردان دارد و دلى بيقرار و اندوهى پيوسته .

امام على عليه السلام : از حسود همين براى تو بس است كه وقتى تو شادى، او غمگين است .

امام على عليه السلام : آنچه حسود [از حسادت خود ]مى كشد، او را بس است .

امام صادق عليه السلام : خيرخواهى و راهنمايى از حسود محال است .

امام صادق عليه السلام : حسود، پيش از آن كه به محسود زيان رساند، به خود زيان مى زند؛ مانند ابليس، كه با حسد ورزى، براى خود نفرين خريد و براى آدم عليه السلام برگزيدگى .