1616 ـ نهى از پرگويى

خضر عليه السلام ـ در سفارش هايش به موسى عليه السلام ـ فرمود : هرگز پرگو و ياوه گو مباش؛ زيرا پرگويى، دانايان را لكّه دار مى كند و بديهاى سبك مغزان را آشكار مى سازد.

پيامبر خدا صلى الله عليه و آله : در غير از ياد خدا،بسيار سخن مگوييد؛ زيرا بسيار گويى جز در ياد خدا، موجب سختدلى مى شود و دورترين مردم از خدا آدم سختدل است.

امام على عليه السلام : زنهار از پرگويى؛ زيرا كه لغزشها را زياد مى كند و ملال مى آورد.

امام على عليه السلام : هر گاه عقل كامل شود، سخن گفتن كاستى گيرد.

امام على عليه السلام : تا سخن را به زبان نياورده اى، سخن در بند توست. همين كه آن را به زبان آوردى، تو در بند سخن در مى آيى. پس همان گونه كه زر و سيم خود را در گنجينه مى نهى، زبانت را نيز در گنجخانه دهان نگه دار؛ كه بسا سخنى نعمتى را از كف برده و خشم و كيفرى [الهى] را آورده است.

امام على عليه السلام : هر گاه سخنى گفتى، آن سخن مالك توست و هر گاه آن را، نگه داشتى در اختيار توست.

امام على عليه السلام : كسى كه بداند گفتار او در شمار كردار اوست [و بازخواست مى شود]، گفتار او جز در مواردى كه مفيد است، اندك شود.

امام على عليه السلام : آنچه نمى دانى مگوى، حتى تمام آنچه را هم كه مى دانى مگوى؛ زيرا خداوند بر كليه اعضاى بدن تو فرايضى واجب كرده است، كه روز قيامت به وسيله آنها بر ضدّ تو حجّت مى آورد.

امام على عليه السلام : سخن چون داروست، اندكش سود مى بخشد و بسيارش كشنده است.

امام على عليه السلام : سخن، ميان دو خصلت زشت قرارگرفته است: پرگويى و كم گويى؛ زيرا پرگويى به ياوه گويى مى انجامد و كم گويى، نشانگر درماندگى و عجز در سخن گفتن است.

امام باقر عليه السلام : من خوش ندارم كه اندازه زبان مرد، فزونتر از اندازه دانش او باشد؛ چنان كه خوش ندارم اندازه دانش او، فزونتر از اندازه خرد او باشد.

امام هادى عليه السلام : نادان، اسير زبان خويش است.