رسول اللّه صلي الله عليه و آله : مَن كانَتِ الآخِرَةُ هَمَّهُ جَعَلَ اللّه ُ غِناهُ في قَلبِهِ ، وجَمَعَ لَهُ شَملَهُ ، وأتَتهُ الدُّنيا وهِيَ راغِمَةٌ ، ومَن كانَتِ الدُّنيا هَمَّهُ جَعَلَ اللّه ُ فَقرَهُ بَينَ عَينَيهِ ، وفَرَّقَ عَلَيهِ شَملَهُ ، ولَم يَأتِهِ مِنَ الدُّنيا إلاّ ما قُدِّرَ لَهُ.
پيامبر خدا صلي الله عليه و آله : كسى كه آخرتْ همّ و غم او باشد ، خداوند دلش را بى نياز مى گرداند و پريشانى اش را سامان مى دهد و دنيا به رغم ميلش ، به او روى مى آورد ؛ و كسى كه دنيا همّ و غم او باشد ، خداوند فقر را در پيشانى او (/ در پيش چشمانش) قرار مى دهد و خاطرش را آشفته مى سازد و از دنيا جز همان كه برايش مقدّر شده است ، نصيب او نمى شود .
عنه صلي الله عليه و آله : مَن كانَتِ الآخِرَةُ هَمَّهُ وسَدَمَهُ ، لَها يَشخَصُ وإيّاها يَنوي ؛ جَعَلَ اللّه ُ الغِنى في قَلبِهِ ، وجَمَعَ عَلَيهِ ضَيعَتَهُ ، وأتَتهُ الدُّنيا وهِيَ صاغِرَةٌ.
پيامبر خدا صلي الله عليه و آله : كسى كه آخرت ، همّ و غم و وِردش باشد و چشم به آن بدوزد و همواره انديشه آن را در سر بپروراند ، خداوند دلش را بى نياز مى گرداند و زندگى اش را سامان مى بخشد و دنيا ، با حالت زبونى و تسليم ، به او روى مى آورد.
عنه صلي الله عليه و آله : مَن أصبَحَ وأمسى وَالآخِرَةُ أكبَرُ هَمِّهِ جَعَلَ اللّه ُ لَهُ الغِنى في قَلبِهِ ، وجَمَعَ لَهُ أمرَهُ ، ولَم يَخرُج مِنَ الدُّنيا حَتّى يَستَكمِلَ رِزقَهُ.
پيامبر خدا صلي الله عليه و آله : كسى كه شب و روز ، بزرگ ترين همّ و غمش آخرت باشد ، خداوند دلش را بى نياز مى گرداند و كارش را سامان مى بخشد و از دنيا نمى رود تا آن كه روزى اش را كامل دريافت كند.
عنه صلي الله عليه و آله : تَفَرَّغوا مِن هُمومِ الدُّنيا مَا استَطَعتُم ؛ فَإِنَّهُ مَن كانَتِ الدُّنيا أكبَرَ هَمِّهِ أفشَى اللّه ُ ضَيعَتَهُ ، وجَعَلَ فَقرَهُ بَينَ عَينَيهِ ، ومَن كانَتِ الآخِرَةُ أكبَرَ هَمِّهِ جَمَعَ اللّه ُ لَهُ
اُمورَهُ ، وجَعَلَ غِناهُ في قَلبِهِ.
پيامبر خدا صلي الله عليه و آله : تا مى توانيد ، خويشتن را از همّ و غم دنيا فارغ گردانيد ؛ زيرا هر كس كه دنيا بزرگ ترين همّ و غم او باشد ، خداوند زندگى اش را نابسامان
مى سازد و فقر را پيش چشم او قرار مى دهد ؛ و هر كس كه آخرت ، بزرگ ترين همّ و غم او باشد ، خداوند امورش را سر و سامان مى دهد و دلش را بى نياز مى گرداند.
عنه صلي الله عليه و آله : إنَّ العَبدَ إن كانَ هَمُّهُ الآخِرَةَ كَفَّ اللّه ُ عَلَيهِ ضَيعَتَهُ وجَعَلَ غِناهُ في قَلبِهِ ، وإن كانَ هَمُّهُ الدُّنيا أفشَى اللّه ُ عَلَيهِ ضَيعَتَهُ وجَعَلَ فَقرَهُ بَينَ عَينَيهِ؛ فَلا يُمسي إلاّ فَقيرا ولا يُصبِـحُ إلاّ فَقيرا.
پيامبر خدا صلي الله عليه و آله : بنده اگر همّ و غمش آخرت باشد ، خداوند زندگى اش را براى او سامان مى بخشد و بى نيازى اش را در دلش قرار مى دهد ؛ و اگر همّ و غمش دنيا باشد ، خداوند زندگى اش را براى او پريشان و پُرمشغله مى سازد و فقر را پيش چشم او قرار مى دهد . در نتيجه ، شب و روزش را جز با نيازمندى سپرى نمى كند (هميشه احساس فقر مى نمايد) .
الإمام عليّ عليه السلام : كانَتِ الفُقَهاءُ وَالحُكَماءُ إذا كاتَبَ بَعضُهُم بَعضا كَتَبوا بِثَلاثٍ لَيسَ مَعَهُنَّ رابِعَةً : مَن كانَتِ الآخِرَةُ هَمَّهُ كفاهُ اللّه ُ هَمَّهُ مِنَ الدُّنيا . . .
امم على عليه السلام : فقيهان و حكيمان هر گاه با همديگر مكاتبه مى كردند ، سه چيز را مى نوشتند كه چهارمى نداشت : آن كه همتش آخرت باشد ، خدا كار دنيايش را كفايت مى كند... .
رسول اللّه صلي الله عليه و آله : إنَّ اللّه َ تَعالى يَقولُ : يَابنَ آدَمَ ، تَفَرَّغ لِعِبادَتي أَملاَء صَدرَكَ غِنىً وأسُدَّ فَقرَكَ ، وإلاّ تَفعَلَ مَلاَءتُ يَدَيكَ شُغلاً ولَم أسُدَّ فَقرَكَ.
پيامبر خدا صلي الله عليه و آله : خداى والامرتبه مى فرمايد : «اى فرزند آدم! خود را وقف عبادت من كن تا سينه ات را از بى نيازى پر كنم و فقرت را بزدايم . در غير اين صورت ، دستانت را پر از كار [و مشغله [مى گردانم و فقرت را برطرف نمى سازم» .
عنه صلي الله عليه و آله ـ عِندَ مُنصَرَفِهِ مَن اُحُدٍ وَالنّاسُ مُحدِقونَ بِهِ ـ : أيُّهَا النّاسُ ! أقبِلوا عَلى ما كُلِّفتُموهُ مِن إصلاحِ آخِرَتِكُم ، وأعرِضوا عَمّا ضُمِنَ لَكُم مِن دُنياكُم ، ولا تَستَعمِلوا جَوارِحَ غُذِّيَت بِنِعمَتِهِ فِي التَّعَرُّضِ لِسَخَطِهِ بِمَعصِيَتِهِ ، وَاجعَلوا شُغلَكُم فِي التِماسِ مَغفِرَتِهِ ، وَاصرِفوا هِمَّتَكُم بِالتَّقَرُّبِ إلى طاعَتِهِ ، مَن بَدَأَ بِنَصيبِهِ مِنَ الدُّنيا فَإِنَّهُ نَصيبُهُ مِنَ الآخِرَةِ ولَم يُدرِك مِنها مايُريدُ ، ومَن بَدَأَ
بِنَصيبِهِ مِنَ الآخِرَةِ وَصَلَ إلَيهِ نَصيبُهُ مِنَ الدُّنيا وأدرَكَ مِنَ الآخِرَةِ مايُريدُ.
پيامبر خدا صلي الله عليه و آله ـ در بازگشتش از جنگ اُحُد ، در حالى كه مردمْ ايشان را در ميان گرفته بودند ـ : اى مردم! به آباد كردن آخرتتان ـ كه بِدان مكلّف شده ايد ـ روى آوريد و از دنيايتان كه براى شما تضمين شده است [و روزىِ تان در آن ، خواه ناخواه مى رسد] ، روى گردانيد و اعضا و جوارحى را كه به نعمت هاى او تغذيه شده است ، در معصيت او ـ كه موجب خشم خداوند مى شود ـ به كار نگيريد و به طلب آمرزش از او بپردازيد و همّت خود را صرف تقرّب به طاعت او كنيد .
كسى كه به بهره اش از دنيا آغاز كند ، بهره اش از آخرت را از كف مى دهد
و به آنچه از آخرت مى خواهد ، نمى رسد ؛ و كسى كه به بهره اش از آخرت آغاز كند ، سهمش از دنيا به او مى رسد و از آخرت نيز به آنچه مى خواهد ، دست مى يابد .
الإمام عليّ عليه السلام : مَن أصبَحَ وَالآخِرَةُ هَمُّهُ استَغنى بِغَيرِ مالٍ ، وَاستَأنَسَ بِغَيرِ أهلٍ ، وعَزَّ بِغَيرِ عَشيرَةٍ.
امام على عليه السلام : هر كس روز خود را آغاز كند ، در حالى كه همّ و غم او آخرت باشد ، در عين بى پولى ، بى نياز خواهد بود و در عين بى كسى ، از تنهايى به در مى آيد و با وجود نداشتن قوم و قبيله ، عزيز و قدرتمند خواهد بود.
امام على عليه السلام : همّت خود را صرف مَعادَت كن تا مَعادَت آباد شود.
امام على عليه السلام : كسى كه همّتش آخرتش باشد ، خداوند همّ و غم دنياى او را برطرف مى سازد.
امام على عليه السلام : هر كس تمام همّ و غمش را براى آخرتش قرار دهد ، به آرزو مى رسد .
امام على عليه السلام : كسى كه آخرتْ همّت او باشد ، در خوبى ، به نهايت آرزويش مى رسد.
امام على عليه السلام : پرداختن تو به آباد كردن مَعادَت ، تو را از عذاب آتش مى رهاند.
عنه عليه السلام ـ لِجابِرِ بنِ عَبدِ اللّه ِ الأَنصارِيِّ ـ : يا جابِرُ ، قِوامُ الدّينِ وَالدُّنيا بِأَربَعَةٍ : عالِمٍ مُستَعمِلٍ عِلمَهُ ، وجاهِلٍ لا يَستَنكِفُ أن يَتَعَلَّمَ ، وجَوادٍ لا يَبخَلُ بِمَعروفِهِ ، وفَقيرٍ لا يَبيعُ آخِرَتَهُ بِدُنياهُ . فَإِذا ضَيَّعَ العالِمُ عِلمَهُ استَنكَفَ الجاهِلُ أن يَتَعَلَّمَ ،
وإذا بَخِلَ الغَنِيُّ بِمَعروفِهِ باعَ الفَقيرُ آخِرَتَهُ بِدُنياهُ .
امام على عليه السلام ـ خطاب به جابر ـ : اى جابر! سامان يافتن دين و دنيا ، به چهار چيز است : عالمى كه علمش را به كار مى گيرد ، جاهلى كه از آموختن خوددارى نمى كند ، بخشنده اى كه در بخشش خويش بخل نمى ورزد ، و فقيرى كه آخرتش را به دنيايش نمى فروشد . پس هر گاه عالم ، علم خود را تباه كند ،
جاهل [ نيز [از آموختن ، خوددارى خواهد كرد و هر گاه توانگر در بخشش خود بُخل ورزد ، فقير [ نيز [آخرتش را به دنيايش خواهد فروخت .
امام على عليه السلام : هر كس حريص آخرتش باشد ، آن را به دست مى آورد ؛ و هر كس براى دنيا حرص بزند ، نابود مى شود.
امام على عليه السلام : شيرينى آخرت ، رنج و درد گرفتارى دنيا را مى بَرد.
الإمام الصادق عليه السلام : مَن كانَتِ الآخِرَةُ أكبَرَ هَمِّهِ ، كَشَفَ اللّه ُ عَنهُ ضيقَهُ ، وجَمَعَ لَهُ أمرَهُ ، وأتَتهُ الدُّنيا وهِيَ راغِمَةٌ.
امام صادق عليه السلام : كسى كه آخرت ، بزرگ ترين همّ و غم او باشد ، خداوند سختى و تنگنايى را از او برطرف مى سازد و امورش را سامان مى بخشد و دنيا به رغم ميلش ، به او روى مى آورد.