سكوت و كلام امام هادى عليه‏السلام

قالَ ابنُ شَهر آشُوب: وَ كانَ اَطْيَبَ النّاسِ بَهْجَةً، وَ اَصْدَقَهُمْ لَهْجَةً، وَ اَمْلَحَهُمْ مِنْ قَريبٍ وَ اَكْمَلَهُمْ مِنْ بَعيدٍ، اِذا صَمَتَ عَلَتْهُ هَيْبَةُ الْوَقارِ، وَ اِذا تَكَلَّمَ سَماهُ الْبَهاءُ. حديث
ابن شهر آشوب گويد: امام هادى عليه السلام كاملترين مردم از نظر خوشرويى، و صـادقترين آنان از جهت گفتار و با نمك ترين آنهـا از نزديك و كامـلترين آنهـا از دور، وقتى ساكت مى شد شكوه وقار بر او سايه مى افكند و زمانى كه سخن مى گفت، عظمت و جلوه اش آشكار مى باشد.
چهره باز و گشاده، گفتار راست و شيرين، زيبايى و ملاحت، كمال و وقار از عوامل محبوبيت پيشوايان معصوم بود و همين شكوه معنوى آنان را در دلها جاى مى داد و مايه عظمت اجتماعى آنان مى شد.