حديث و آيات: چگونگى معاد
الإمامُ الصّادقُ عليه السلام ـ و قَد قالَ لَهُ الزِّنديقُ :
أنّى لِلرُّوحِ بِالبَعثِ و البَدَنُ قَد بَلِيَ و الأعضاءُ قَد تَفَرَّقَت ، فعُضوٌ في بَلدَةٍ تَأكُلُها سِباعُها ، و عُضوٌ بِاُخرى تُمَزِّقُهُ هَوامُّها ، و عُضوٌ قَد صارَ تُرابا بُنِيَ بِهِ مَعَ الطّينِ حائطٌ ؟ ! ـ : إنَّ الّذي أنشَأهُ مِن غَيرِ شَيءٍ ، و صَوَّرَهُ عَلى غَيرِ مِثالٍ كانَ سَبَقَ إلَيهِ ، قادِرٌ أن يُعيدَهُ كَما بَدَأهُ .
امام صادق عليه السلام ـ در پاسخ به زنديقى كه
گفت : كجا روح زنده مى شود در حالى كه بدن پوسيده و اعضا متلاشى و پراكنده شده اند،يك عضو در شهرى طعمه درندگان شده و عضوى در شهرى ديگر به وسيله حشرات و خزندگان تكه تكه شده و عضو ديگر خاك و از گل آن ديوارى ساخته شده است؟ ـ فرمود : همان كسى كه آن را از ناچيز آفريد و بدون در دست داشتن نمونه قبلى،به آن شكل و صورت داد، مى تواند دوباره او را برگرداند و زنده كند، همچنان كه در آغاز وى را آفريد.