حديث و آيات: نوحه گرى ستوده
كتاب من لا يحضره الفقيه : لَمَّا انصَرَفَ رسولُ اللّه ِ صلى الله عليه و آله مِن وَقعَةِ اُحُدٍ إلى المَدينةِ سَمِعَ مِن كُلِّ دارٍ قُتِلَ مِن أهلِها قَتِيلٌ نَوحا و بُكاءً، و لَم يَسمَعْ مِن دارِ حَمزَةَ عَمِّهِ فقالَ صلى الله عليه و آله : لكنْ حَمزةُ لا بَواكِيَ لَهُ، فَآلى أهلُ المَدينةِ أن لا يَنُوحُوا على مَيِّتٍ و لا يَبكُوهُ حتّى يَبدَؤوا بِحَمزةَ فَيَنُوحُوا علَيهِ و يَبكُوهُ .
كتاب من لا يحضره الفقيه : هنگامى كه رسول خدا صلى الله عليه و آله از جنگ احد به مدينه برگشت ، از هر خانه اى كه عضوى از اعضاى آن كشته شده بود ، صداى نوحه و گريه شنيد اما از خانه عموى خود حمزه صدايى نشنيد . پس فرمود : اما حمزه گريه كننده ندارد . مردم مدينه سوگند ياد كردند كه از آن پس، پيش از نوحه و گريه براى مرده، بر حمزه بگريند .