حديث و آيات: بر گرفتن از دنيا به اندازه ضرورت

عنه عليه السلام : و قد كَتَبَ إلى بعضِ أصحابِهِ يَعِظُهُ ـ : فإنّ مَنِ اتَّقَى اللّه َ جلّ و عزّ قَوِيَ و شَبِعَ و رَوِيَ و رُفِعَ عقلُهُ عن أهل الدنيا ··· فَقَذَّرَ حرامَها ، و جانَبَ شُبُهاتِها ، و أضَرَّ و اللّه ِ بالحلالِ الصّافِي إلاّ ما لا بُدَّ لَهُ مِن كِسرَةٍ منهُ يَشُدُّ بها صُلْبَهُ ، و ثوبٍ يُوارِي بهِ عَورَتَهُ مِن أغْلَظِ ما يَجِدُ و أخشَنِهِ ، و لم يكُن لَهُ فيما لا بُدّ مِنهُ ثِقةٌ و لا رَجاءٌ .حديث
امام على عليه السلام ـ در بخشى از اندرزنامه خود به يكى از يارانش ـ نوشت : هر كه تقواى خداوند ارجمند شكست نا پذير پيشه كند، قوى شود و از غذا و آب سير گردد و خِردش از حدّ دنيا پرستان فراتر رود . . . حرام دنيا را پليد داند و از شبهات آن دورى گزيند و به خدا سوگند به حلال ناب دنيا نيز روى خوش نشان ندهد ، مگر به اندازه اى كه نياز دارد ؛ مانند تكّه نانى كه بدنش را نيرو دهد و جامه اى كه برهنگى اش را بپوشاند ، آن هم از درشت ترين و زبرترين خوراك و لباسى كه به دستش مى رسد و به آنچه چاره اى از آن ندارد هم ، اطمينان و اميدى ندارد .