حديث و آيات: ثمره مدارا كردن
الخصال عن حذيفة بن منصور : سمعت أبا عبد اللّه عليه السلام : إنَّ قَوما مِن قُرَيشٍ قَلَّتْ مُداراتُهُم لِلنّاسِ فَنُفُوا مِن قُرَيشٍ ، و ايْمُ اللّه ِ ما كانَ بِأحسابِهِم بَأسٌ . و إنَّ قَوما مِن غَيرِهِم حَسُنَت مُداراتُهُم فَاُلحِقوا بِالبَيتِ الرَّفيعِ
قال : ثُمَّ قالَ : مَن كَفَّ يَدَهُ عَنِ النّاسِ فَإنّما يَكُفُّ عَنهُم يَدا واحِدَةً ، و يَكُفُّونَ عَنه أيادِيَ كَثِيرَةً .
قال : ثُمَّ قالَ : مَن كَفَّ يَدَهُ عَنِ النّاسِ فَإنّما يَكُفُّ عَنهُم يَدا واحِدَةً ، و يَكُفُّونَ عَنه أيادِيَ كَثِيرَةً .
الخصال به نقل از حذيفة بن منصور : شنيدم امام صادق عليه السلام فرمود : گروهى از قريش با مردم كمتر راه مدارا پيش گرفتند و از اين رو از قريش رانده شدند ، حال آن كه به خدا سوگند، از نظر نژاد مشكلى نداشتند اما گروهى از غير قريش با مردم، نيكو مدارا كردند و در نتيجه به خاندان بلند پايه پيوستند
سپس فرمود : كسى كه دست [آزارِ ]خود را از مردم باز دارد ، تنها يك دست از آنها بازداشته است، ولى مردم دستهاى بسيارى را از او باز مى دارند .
سپس فرمود : كسى كه دست [آزارِ ]خود را از مردم باز دارد ، تنها يك دست از آنها بازداشته است، ولى مردم دستهاى بسيارى را از او باز مى دارند .