الرّاضي بِفِعلِ قومٍ كالدّاخِلِ فيهِ مَعَهُم و عَلى كُلِّ داخِلٍ في باطِلٍ إثمانِ : إثمُ العَمَلِ بِهِ و إثمُ الرِّضا بِهِ؛
هر كه به كردار عده اى راضى باشد، مانند كسى است كه همراه آنان، آن كار را انجام داده باشد و هر كس به كردار باطلى دست زند او را دو گناه باشد: گناه به جا آوردن آن و گناه راضى بودن به آن.
نهج البلاغه : حكمت ١٥٤
