في عَهدِهِ إلى مالِكٍ الأَشتَرِ ـ: ولا يَكونُ المُحسِنُ وَالمُسيءُ عِندَكَ بِمَنزِلَةٍ سَواءٍ؛ فَإِنَّ في ذلِكَ تَزهيدا لأَِهلِ الإِحسانِ فِي الإِحسانِ، وتَدريبا لاِهلِ الإِساءَةِ عَلَى الإِساءَةِ. وألزِم كُلّاً مِنهُم ما ألزَمَ نَفسَهُ؛
در سفارش نامه اش به مالك اشتر ـ: نيكوكار و بدكار، نزدِ تو يكسان نباشند؛ چرا كه اين كار، نيكوكاران را از نيكى باز دارد و بدكاران را به بدى وا دارد و درباره هريك از آنان، به چيزى پايبند باش كه خود بدان پايبند است.
نهج البلاغه : نامه ٥٣