تشويق نيكى كردن به همگان از نيك و بد

پيامبر خدا صلى الله عليه و آله : سَر لوحه خِرَد، بعد از ديندارى، دوستى با مردم و خوبى كردن به هر آدمى، از نيك و بد، است.

پيامبر خدا صلى الله عليه و آله : خوبى كن چه به كسى كه شايسته آن است و چه به كسى كه شايستگى آن را ندارد؛ زيرا اگر كسى كه به او احسان كرده اى شايستگى احسان را نداشته باشد، تو به فضيلت احسان دست يافته اى.

امام على عليه السلام : به همه مردم خوبى كن؛ زيرا نزد خداوند سبحان هيچ چيز به اندازه خوبى كردن، ارزش ندارد.

امام حسين عليه السلام ـ خطاب به مردى كه گفت: اگر به نااهل خوبى شود هدر رفته است ـ فرمود : چنين نيست، بلكه خوبى كردن مانند ريزش باران، به نيك و بد مى رسد.

الكافى ـ به نقل از مُعَلّى بن خُنَيس ـ : امام صادق عليه السلام با انبانى از نان بيرون آمد و با هم به سايبان بنى ساعده رفتيم. ديديم عدّه اى خوابيده اند. حضرت نانها را آهسته در مى آورد و كنار هر كدام، يكى دو قرص مى گذاشت تا به آخرين نفر آنها رسيد و برگشتيم. عرض كردم: قربانت گردم، آيا اينها حق را مى شناسند (به امامت و ولايت شما معتقدند؟) حضرت فرمود: اگر مى شناختند نمك هم به آنها كمك مى كرديم.

الكافى ـ به نقل از مُصادِف ـ : در بين راه مكّه و مدينه همراه امام صادق عليه السلام بودم، كه ديديم مردى در كنار درختى افتاده است. حضرت فرمود: راه را به طرف اين مرد كج كنيم. مى ترسم از تشنگى به اين حال افتاده باشد. پس، راه خود را به طرف او كج كرديم. ديديم مردى از فرّيسيان است با موهاى بلند. حضرت از او پرسيد: آيا تشنه اى؟ عرض كرد: آرى. حضرت به من فرمود: اى مصادف! پياده شو و به او آب بده. من پياده شدم و به او آب دادم. سپس سوار شديم و رفتيم. من عرض كردم: اين مرد نصرانى بود، آيا به يك نصرانى احسان مى كنى؟ فرمود: اگر در چنين وضعى بودند، آرى.

امام كاظم عليه السلام : پدرم دست مرا گرفت و فرمود: پسرم! همچنان كه من دست تو را گرفته ام، پدر من نيز دست مرا گرفت و فرمود: پدرم على بن حسين عليهما السلام دست مرا گرفت و فرمود: پسرم! به هر كس كه از تو احسانى خواست، احسان كن؛ زيرا اگر لايق احسان باشد، تو به جا احسان كرده اى و اگر لايق آن نباشد تو لياقت و فضيلت احسان كردن را يافته اى. اگر مردى از طرف راستت به تو ناسزا گفت و سپس به سمت چپت آمد و از تو پوزش خواست پوزش او را بپذير.