نيّت مؤمن بهتر از عمل اوست

پيامبر خدا صلى الله عليه و آله : نيّت مؤمن، بهتر از عمل اوست.

پيامبر خدا صلى الله عليه و آله : نيّت مؤمن بهتر از عمل اوست و عمل منافق بهتر از نيّت اوست و هر كس مطابق نيّت خود عمل مى كند. پس هرگاه مؤمن عملى انجام دهد، در دلش نورى تابيدن گيرد.

پيامبر خدا صلى الله عليه و آله : نيّت مؤمن، بهتر از عمل اوست و نيّت فاجر، بدتر از عمل اوست.

پيامبر خدا صلى الله عليه و آله : نيّت مؤمن، بهتر از عمل اوست و نيّت كافر، بدتر از عمل اوست و هر عمل كننده اى مطابق نيّت خود عمل مى كند.

پيامبر خدا صلى الله عليه و آله : نيّت مؤمن، رساننده تر از عمل اوست.

پيامبر خدا صلى الله عليه و آله : نيّت مؤمن، رساننده تر از عمل اوست و همين طور فاجر (كافر).

پيامبر خدا صلى الله عليه و آله : نيّت مؤمن، بهتر از عمل اوست. خداوند عزّ و جلّ به خاطر نيّت بنده به او آن مى دهد كه به خاطر عملش نمى دهد و علّتش اين است كه در نيّت ريا راه ندارد، امّا عمل [گاه] با ريا آميخته مى شود.

امام على عليه السلام ـ در وصف مؤمن ـ فرمود : به تمام كارهاى خوبى كه نيّت انجام آنها را دارد، نمى رسد، كارهاى نيك بسيارى را در سر مى پروراند، اما درباره بخشى از آنها توفيق عمل مى يابد و براى آنچه از كَفَش رفته است افسوس مى خورد كه چرا انجام نداده است.

امام على عليه السلام : بسا نيّتى كه از عملى سودمندتر است.

امام باقر عليه السلام : نيّت مؤمن برتر از عمل اوست؛ چون گاه نيّت كارهاى خير مى كند، اما موفق به انجام آنها نمى شود و نيّت كافر بدتر از عمل اوست؛ زيرا كافر نيّت بد در سر مى پروراند و به انجام بدى هايى اميد مى بندد ليكن امكان به كار بستن آنها را نمى يابد.

امام صادق عليه السلام ـ در پاسخ به سؤال از علّت برترى نيّت مؤمن بر عمل او ـ فرمود : چون عمل گاه ممكن است براى ريا و خودنمايى به مخلوقين صورت گيرد، اما نيّت به طور خالص از آنِ پروردگار جهانيان است. بنا بر اين، خداى متعال براى نيّت چيزى عطا مى كند كه براى عمل عطا نمى كند.

بحار الأنوار : امام كاظم عليه السلام در تفسير معناى اين سخن كه نيّت مؤمن بهتر است فرمود : زيرا گاهى اوقات براى انسان حالاتى چون بيمارى يا ترس پيش مى آيد و با آنكه نيّت انجام كارى را دارد نمى تواند انجامش دهد، در چنين وقتى است كه نيّت مؤمن بهتر از عمل اوست
در شكلى ديگر [از اين حديث] آمده است: چون عقل يا نفْس مؤمن از او جدا نمى شود، امّا اعمال گاهى اوقات، پيش از جدا شدن عقل و نفْس، از او جدا مى شود (توانايى و امكان انجام عمل را از دست مى دهد).