مانع شدن ميان آدمى و دل او

امام باقر عليه السلام ـ درباره آيه «همانا خداوند ميان آدمى و دل او حايل مى گردد» ـ فرمود : آدمى چيزى را با دل و چشم و گوش خود هوس مى كند و جانش به چيزى جز آن اشتياق ندارد، اما ميان او و اشتياق دلش به آن چيز حائل به وجود مى آيد.

تفسير العياشى : امام صادق عليه السلام ـ درباره همين آيه ـ فرمود : آن چنين است كه انسان با گوش و چشم و زبان و دستش هوس چيزى مى كند، اما وقتى آن چيز به طرف او مى آيد دلش آن را انكار نموده ، پس مى زند و مى فهمد كه آن چيز حق نيست.
در روايت هشام از آن حضرت آمده است: خداوند ميان او و اين كه باطل را حق بداند، حايل مى شود.

امام صادق عليه السلام ـ نيز درباره همين آيه ـ فرمود : آن بدين صورت است كه انسان با گوش و چشم و زبان و دست خود هوس چيزى كند، اما على رغم ميل خود، به سمت چيزى از آنها نمى رود و اگر آن چيز به او دست دهد ، دلش آن را انكار مى كند و از پذيرفتنش سر باز مى زند و مى فهمد كه آن چيز حق نيست.