نهى از غيبت

پيامبر خدا صلى الله عليه و آله ـ در خطبه حجة الوداع ـ فرمود: اى مردم! همانا خونها و اموال و اَعراض شما بر شما حرام (محترم) است، همچون حرمت اين روزِ شما در اين ماهِ شما در اين شهرِ شما. هر آينه خداوند غيبت را حرام كرد، همچنان كه مال و خون را حرام گردانيد.

پيامبر خدا صلى الله عليه و آله ـ در پاسخ به عايشه كه به آن حضرت گفت : تو را از صفيّه همين بس كه چنين و چنان است و مقصودش اين بود كه قد كوتاه است ـ فرمود : هر آينه سخنى گفتى كه اگر با آب دريا آميخته شود، آن را مى آلايد.

پيامبر خدا صلى الله عليه و آله : در شب معراج، مردمى را ديدم كه چهره هاى خود را با ناخنهايشان مى خراشند. پرسيدم : اى جبرئيل! اينها كيستند؟ گفت : اينها كسانى هستند كه از مردم غيبت مى كنند و آبرويشان را مى برند.

پيامبر خدا صلى الله عليه و آله : چون به معراج بُرده شدم، بر مردمى گذشتم كه ناخنهايى از مس داشتند و چهره ها و سينه هاى خود را ناخن مى كشيدند! پرسيدم : اينها كيستند، اى جبرئيل؟ گفت : اينان كسانى هستند كه گوشتِ مردم را مى خورند و با آبروى آنها بازى مى كنند.

پيامبر خدا صلى الله عليه و آله : غيبت نكردن نزد خداوند عزّ و جلّ، محبوبتر از ده هزار ركعت نماز مستحبى است.

الترغيب و الترهيب : پيامبر خدا صلى الله عليه و آله فرمود : غيبت كردن بدتر از زناست. عرض شد : چگونه؟ فرمود : مرد زنا مى كند و سپس توبه مى نمايد و خدا توبه اش را مى پذيرد. اما غيبتگر آمرزيده نمى شود، تا زمانى كه غيبت شونده او را ببخشد.

امام على عليه السلام : غيبت كردن، كار شخص ناتوان است.

امام على عليه السلام : غيبت كردن، نشانه منافق است.

امام على عليه السلام : زنهار كه زبانت را در غيبت كردن از برادرانت مركب خويش سازى، يا چيزى بگويى كه حجّتى بر ضدّ تو شود و بهانه اى براى بدى كردن به تو گردد.

امام على عليه السلام : از غيبت كردن بپرهيز؛ كه اين كار ، تو را نزد خدا و مردم مبغوض مى سازد و پاداشت را بر باد مى دهد.

امام على عليه السلام : خردمند، كسى است كه زبانش را از غيبت نگه دارد.

امام على عليه السلام : خودت را به غيبت كردن عادت مده؛ زيرا شخص معتاد به غيبت گويى گناهش بسيار بزرگ است.

امام على عليه السلام : منفورترين مردم نزد خدا، غيبتگر است.

امام على عليه السلام : از زشت ترين فرو مايگيها، غيبت كردن از نيكان است.

امام على عليه السلام ـ در نهى از غيبت كردن از مردم ـ فرمود : افراد پاكدامن و برخوردار از نعمت پرهيزگارى بايد و بجاست كه با گنه ورزان و معصيت كاران مهربان و دلسوز باشند و سپاسگزارى [ به خاطر نعمت پاكدامنى و پرهيزگارى] بر ايشان چيره باشد و مانع غيبت آنها از گنهكاران شود. [حال چه رسد به عيبجويى] و چگونه از برادر خويش عيبجويى مى كند و او را به گناهش سرزنش مى نمايد؟ مگر به ياد نمى آورد مقام ستّارى خدا را كه گناه او را پوشاند، گناهى كه بزرگتر از گناه آن برادرى است كه او را بدان سرزنش مى كند! چگونه او را به خاطر گناهى نكوهش مى كند كه خودش چونان گناهى را مرتكب شده است؟ و اگر عين آن گناه را نكرده باشد، بي گمان با گناهى بزرگتر از آن، خدا را نافرمانى كرده است. به خدا سوگند كه اگر با گناه بزرگى خدا را نافرمانى نكرده، و در گناه كوچكى او را نافرمانى كرده باشد، بي گمان همين گستاخى او در عيب گويى از مردم بزرگترين گناه است!

امام صادق عليه السلام : غيبت نكن، كه از تو غيبت مى شود. و براى برادرت چاه مكن كه خود در آن مى افتى؛ زيرا به هر دست بدهى، با همان دست پس مى گيرى.

امام صادق عليه السلام : غيبتگر . . .، نبايد چشمِ طمع به سلامت داشته باشد.

امام كاظم عليه السلام : ملعون است كسى كه از برادرش غيبت كند.