بيدار باشِ غافلان

امام على عليه السلام : هشدار، هشدار، اى شنونده! بكوش، بكوش، اى بى خبر! كه هيچ كس مانند [منِ ]آگاه، تو را خبردار نمى كند.

امام على عليه السلام : هلا! اى دارندگان چشم هاى بينا و گوشهاى شنوا و اى برخورداران از تندرستى و مال( دنيا)! آيا جاى گريزى، يا راه نجاتى، يا پناهگاهى، يا تكيه گاهى، يا راه فرارى و يا طريق بازگشتى هست يا نيست؟ پس، به كجا باز مى گرديد؟ يا كجا مى رويد؟ يا فريب چه چيز را مى خوريد؟

امام على عليه السلام : بقيه عمر خود را دريابيد و جانهاى خود را براى آن شكيبا سازيد؛ زيرا اين چند روزه در مقابل روزهاى بسيارى كه در غفلت و روي گردانى از پند و اندرز گذرانيده ايد اندك است.

امام على عليه السلام : آيا شما در منازل همان كسانى نيستيد كه پيش از شما بودند و عمرشان درازتر و آثارشان پاينده تر ··· بود و سپس بى هيچ توشه اى، كه آنها را به مقصد رساند و بى هيچ مركبى كه راه را درنوردد، كوچ كردند؟ آيا شنيده ايد كه دنيا براى [آزادى ]جان آنان فديه اى داده باشد ؟··· و آيا جز گرسنگى، توشه اى به آنان داد ؟ ··· آيا چنين دنيايى را بر مى گزينيد؟

امام على عليه السلام : ياد مرگها از دلهاى شما رخت بربسته است و آرزوهاى دروغين شما را فرا گرفته است و از اين رو، دنيا بيش از آخرت بر شما تسلّط يافته است.

امام على عليه السلام : چه شده است كه با دست يافتن به اندكى از دنيا شاد مى شويد و براى از دست دادن نعمت فراوان آخرت اندوهگين نمى شويد؟! و اندك چيز دنيا كه از كفتان مى رود، شما را نگران مى سازد، چندان كه آثار اين نگرانى در چهره هاى شما آشكار مى شود؟! .

امام على عليه السلام : واى بر فرزند آدم كه چه غافل است و از رشد (صلاح) سرگشته و گم كرده راه!

امام على عليه السلام ـ بعد از تلاوت آيه «فخر فروشى بر يكديگر شما را به خود مشغول ساخت چندان كه به زيارت گورها رفتيد» ـ فرمود: واى كه چه مقصدِ دورى! و چه زيارت كنندگان غافلى! و چه افتخار كردن زشت و رسوايى!

امام على عليه السلام : آن كه فرياد را نشنيده است، چگونه صداى آهسته را بشنود؟

امام على عليه السلام : اى دريغ بر هر غافلى كه عمرش بر ضد او حجت باشد و روزهاى عمرش، او را به سوى شور بختى كشانَد.

امام على عليه السلام : اى بسا غافلى كه پارچه اى مى بافد تا آن را بپوشد، اما كفن او مى شود و خانه اى مى سازد تا در آن بنشيند، اما همان جا قبر او مى شود.

بحار الأنوار : از جمله نجواهاى خداوند متعال با موسى عليه السلام ، اين بود : اگر فرو رفتن در خواب غفلت و پيمودنِ راه بدبختى و پيروى از شهوات نبود، چگونه عدّه اى مى توانستند لذّت زندگى را بچشند! به خاطر نبودن اين [غفلت ها] در مؤمنان راستين است كه آنان بى تابى مى كنند.