ارزش خداشناسى

امام رضا عليه السلام ـ در بيان علت وجوب ايمان به خدا و فرستادگان او و آنچه از نزد خدا آمده است ـ فرمود : اين ايمان به دلايل فراوانى ضرورت دارد؛ از جمله اين كه اگر كسى به وجود خداوند عزّ و جلّ اعتراف نمى كرد و از معاصى او دورى نمى ورزيد و از ارتكاب گناهان بزرگ باز نمى ايستاد و در پيروى از خواهشهاى نفسانى و لذّت بردن از فساد و ظلم و حق كشى از كسى نمى ترسيد، و هرگاه مردم دست به اين كارها مى زدند و هر كس بدون ترس و پروا از كسى به دنبال خواستها و هوسهاى خود مى رفت، بى گمان مردم همه به فساد و تبهكارى كشيده مى شدند و به جان يكديگر مى افتادند و به ناموس و اموال هم تجاوز مى كردند··· يكى ديگر از دلايل آن اين است كه ما مى بينيم مردم در نهان و به دور از چشم مردم دست به فساد و خلاف مى زنند. اگر اقرار [و ايمان] به وجود خدا و ترس از غيب دانى او نبود، هيچ كس، هرگاه در خلوت، با خواهش و خواسته اى نفسانى روبه رو مى شد، در ترك معصيت از كسى نمى ترسيد.

امام على عليه السلام : هر كه خدا را شناخت، معرفتش كامل گشت.

امام على عليه السلام : شناخت خداوند سبحان، بالاترين شناختهاست.

امام على عليه السلام : دوست ندارم كه در كودكى مى مردم و به بهشت مى رفتم و بزرگ نمى شدم تا پروردگارم، عزّ و جلّ، را بشناسم.

امام على عليه السلام ـ در توصيف فرشتگان ـ فرمود : حقايق ايمان، ميان ايشان و شناخت خدا پيوند داده است و يقينشان به وجود او، آنها را شيفته و سرگشته او كرده است. آنچه را نزد خداست خواستارند و از غير او بريده اند. شيرينى معرفت او را چشيده اند و از جام محبت او سيراب گشته اند.

امام على عليه السلام : ثمره دانش، شناخت خداست.

امام صادق عليه السلام : خداوند، دوست كسى است كه او را بشناسد و دشمن كسى است كه لاف خداشناسى زند.