بر حذر داشتن از اميد دروغين

امام على عليه السلام ـ درباره كسى كه مدّعى اميدوار بودن است ـ فرمود : به گمان خود ادّعا مى كند كه به خدا اميد دارد ؛ به خداى بزرگ قسم كه دروغ مى گويد؛ و گرنه چرا اميدوارى او در كردارش پيدا نيست؟ چه ، هركه اميدوار باشد ، اميد او از كردارش معلوم مى شود . هر اميدى ، جز اميد به خدا ، ديوانگى است و هر ترس حقيقى ، جز ترس از خدا ، آفت و بيمارى است .

امام على عليه السلام ـ در پاسخ مردى كه از ايشان خواهش كرد اندرزى به او دهد ـ فرمود : چونان كسى مباش كه بدون عمل ، به آخرت اميد دارد و با آرزوهاى دراز ، توبه را به تأخير مى اندازد . در نكوهش دنيا چون پارسايان سخن مى گويد اما رفتارش رفتار دنيا خواهان است.

امام زين العابدين عليه السلام ـ در مناجاتش ـ گفت : و به تو پناه مى برم از دعاى محجوب [از درگاه تو]، و اميد دروغين، و دريدگىِ پرده حيا و شرم، و شكست خوردن در استدلال و رأى نادرست .

امام باقر عليه السلام : از اميد دروغين بپرهيز، كه تو را گرفتار ترس حقيقى مى كند .

امام صادق عليه السلام ـ هنگامى كه به ايشان عرض شد : عدّه اى هستند كه گناه مى كنند و مى گويند ما [به رحمت خدا ]اميدواريم و پيوسته در همين حالند تا مرگشان در رسد ـ فرمود : اينها مردمانى هستند كه در آرزوها و خيالات خود غرقند . دروغ مى گويند . آنها اميدوار نيستند ؛ زيرا هركه به چيزى اميد داشته باشد در طلب آن مى كوشد و هركه از چيزى بترسد از آن مى گريزد .