خداوند، هرگاه بنده اى از امّت مرا دوست بدارد، محبّت او را در دل برگزيدگان خود و در جان فرشتگان و ساكنان عرش مى اندازد، تا او را دوست بدارند. اين است محبوب حقيقى. خوشا به حال او! و در قيامت، شفاعت او در پيشگاه خداوند، پذيرفته مى شود.
بار خدايا! مرا دوست بدار و نزد ديگران محبوبم گردان و گفتار و كردارى را كه دوست دارى، نزد من محبوب گردان تا با لذّت وارد آنها شوم و با نشاط به انجامشان رسانم.
در پاسخ ابوذر ـ كه عرض كرد: مردى براى خودش كار نيك انجام مى دهد و مردم، او را مى ستايند ـ فرمودند: اين، همان شادى و مژده اى است كه در دنيا به مؤمن مى رسد [و شادى و مژده آخرت، به جاى خود، باقى است].
تا مى توانيد خود را از هم و غم دنيا فارغ سازيد؛ زيرا هر كس با دل خويش به جانب خدا روى آورد، خداوند دل هاى بندگان را از سر مهر و محبّت مطيع او مى كند و هر خيرى را به او زودتر مى رساند.
