قرآن كريم: لا يُحِبُّ اللّهُ الْجَهْرَ بِالسّوءِ مِنَ الْقَوْلِ إِلاّ مَنْ ظُلِمَ وَ كانَ اللّهُ سَميعًا عَليمًا
خداوند، دوست ندارد كسى با سخنان خود، بدى ها(ى ديگران) را اظهار كند، مگر آن كس كه مورد ستم واقع شده باشد. و خداوند، شنوا و داناست.
امام صادق عليه السلام: اَ لْجَهرُ بِالسّوءِ مِنَ الْقَولِ اَنْ يُذكَرَ الرَّجُلُ بِما فيهِ؛
مقصود از [عبارت قرآنىِ] «بدگويى آشكار درباره ديگرى»، گفتن عيب هايى است كه در او هست (نه غير از آن).
امام باقر عليه السلام: لايُحِبُّ اللّه ُ الشَّتْمَ فِى الاِْنْتِصارِ، اِلاّ مَن ظُلِمَ فَلا بَاْسَ لَهُ اَنْ يَنتَصِرَ مِمَّنْ ظَـلَمَهُ بِما يَجوزُ الاِْنْتِصارَ بِهِ فِى الدّينِ؛
خداوند، در انتقام گرفتن، ناسزا گفتن را جز براى ستمديده دوست ندارد. پس باكى بر او نيست كه از ستم كننده به خود، به روشى كه در دين جايز است، انتقام بگيرد.
پيامبر صلي الله عليه و آله: اَ تَرَعوونَ عَنْ ذِكْرِ الْفاجِرِ حَتّى يَعْرِفَهُ النّاسُ؟! فَاذْكُرُوا الْفاجِرَ بِما فيهِ يَحْذَرْهُ النّاسُ؛
آيا از بردن نام بدكار براى اين كه مردم او را بشناسند خوددارى مى كنيد؟ بدكار را با اعمال و كردارش معرفى كنيد، تا مردم از او برحذر باشند.
امام سجاد عليه السلام: اَللّهُمَّ! اِنّى اَعْتَذِرُ اِلَيْكَ مِنْ مَظْلومٍ ظُلِمَ بِحَضْرَتى فَلَمْ اَنْصُرْهُ ... ؛
خدايا! از پيشگاه تو عذر مى خواهم از اين كه در حضور من به مظلومى ظلم شده باشد و او را يارى نكرده باشم.
