حديث و آيات: آمرزش خواهى
الإمامُ عليٌّ عليه السلام : كانَ في الأرضِ أمانانِ مِن عذابِ اللّه ِ ، و قد رُفِعَ أحَدُهُما ، فَدُونَكُمُ الآخَرَ فَتَمَسَّكوا بهِ : أمّا الأمانُ الذي رُفِعَ فهُو رسولُ اللّه ِ صلى الله عليه و آله ، و أمّا الأمانُ الباقِي فالاستِغفارُ ، قالَ اللّه ُ تعالى : «وَ ما كانَ اللّه ُ لِيُعَذِّبَهُم و أنتَ فيهِم و ما كانَ اللّه ُ مُعَذِّبَهُم وَ هُم يَستَغفِرونَ» .
.
.
امام على عليه السلام : بر روى زمين دو عامِل ايمن كننده از عذاب خدا وجود داشت كه يكى از آن دو از دست رفت. پس آن ديگرى را بگيريد و بدان چنگ در زنيد. امّا آن ايمنى بخشى كه از دست رفت، پيامبر خدا صلى الله عليه و آله بود و آن كه باقى است، استغفار است. خداوند متعال مى فرمايد : « [اى محمّد!] تا تو در ميان آنان هستى، خدا عذابشان نمى كند و تا زمانى كه آمرزش مى طلبند، خدا عذابشان نكند».