حديث و آيات: ياد مرگ
الاختصاص عن الأوزاعيّ ـ فيما قالَ لُقمانُ عليه السلام لاِبنِهِ ـ : يا بُنَيَّ ، كَيفَ يَنامُ ابنُ آدَمَ وَالمَوتُ يَطلُبُهُ ، وكَيفَ يَغفُلُ ولا يُغفَلُ عَنهُ .
يا بُنَيَّ ؛ إنَّهُ قَد ماتَ أصفِياءُ اللّه ِ عَزَّ وجَلَّ وأحِبّاؤُهُ وأنبِياؤُهُ صَلَواتُ اللّه ِ عَلَيهِم فَمَن ذا بَعدَهُم يُخَلَّدُ فَيُترَكُ .
يا بُنَيَّ ؛ إنَّهُ قَد ماتَ أصفِياءُ اللّه ِ عَزَّ وجَلَّ وأحِبّاؤُهُ وأنبِياؤُهُ صَلَواتُ اللّه ِ عَلَيهِم فَمَن ذا بَعدَهُم يُخَلَّدُ فَيُترَكُ .
الاختصاص ـ به نقل از اَوزاعى، درباره آنچه لقمان عليه السلام به پسرش گفت ـ : اى پسرم! چگونه آدميزاد به خواب مى رود، در حالى كه مرگ او را مى جويد؟! و چگونه او غفلت مى كند، در حالى كه فراموش نمى شود؟!
اى پسرم! هر آينه، برگزيدگان خداوند عز و جل ، و دوستان و پيامبرانش ـ كه درود خدا بر آنان باد! ـ همگى مردند. كيست كه پس از آنها جاويد بماند و رها شود؟!
اى پسرم! هر آينه، برگزيدگان خداوند عز و جل ، و دوستان و پيامبرانش ـ كه درود خدا بر آنان باد! ـ همگى مردند. كيست كه پس از آنها جاويد بماند و رها شود؟!